Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ξημέρωμα



Ξημέρωνε και χάνονταν στις εσχατιές του κόσμου
της νύχτας το αντάμωμα με το άπειρο του ανθρώπου
Τέλειωσε το γλυκό κρασί και το ξανθό κριθάρι
και βγήκε ο ήλιος λάβαρο στης μέρας το κοντάρι

Κι ήρθε το γλυκοχάραμα κι έσβησε ο αποσπερίτης
μουγκρίσαν τα εργοστάσια κι ο κόσμος θορυβήθει
Κρύφτηκε η νύχτα να μη δει της μέρας την ορφάνια
τα μοχθηρά οκτάωρα τα γιάπικα τσογλάνια

Κρυφτήκαν κι οι νεράιδες στα άνυδρα ποτάμια
του ονείρου μας τα ξωτικά της σκέψης μας τ’ αλάνια
Όχλος που πάει κι έρχεται λαός που ταξιδεύει
στης μέρας τ’ άγριο σκηνικό τις άκρες του γυρεύει

2 σχόλια:

Νάσια είπε...

Ταξιδεύτρα μουσική που υμνεί το ξημέρωμα: το μεταίχμιο μεταξύ της νύχτας της ψυχής και της μέρας της ανάγκης...

Όμορφο!

ΔemΩΝ είπε...

Καλημέρα Νάσια,

Μου άρεσε αυτό το σχήμα: η νύχτα της ψυχής και η μέρα της ανάγκης!

χαίρομαι που βρίσκεις όμορφες τις προχειρότητές μου:)