Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Αλλοτρίωση


Έχω γεμίσει από παντού ανθρώπους - κι όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο συχνά μου λείπω

και δραπετεύω σε εκείνο το παράθυρο 
της μεγάλης αυλής από όπου αγνάντευα κι ονειρευόμουν τον κόσμο.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Η δική μου Κύπρος

Μπορεί να είναι ένα άρωμα που μου θυμίζει τις σιωπές της γιαγιάς μου πάνω από το τσουκάλι, ή εκείνες τις νύχτες που έλυνε το τσεμπέρι της και κοιτούσε θλιμμένη το φεγγάρι και μετά άθελα της αναστέναζε και σιγοτραγουδούσε ένα τραγούδι του λησμονημένου τόπου της. Ίσως μια ξεχασμένη και παλιά ελληνικότητα κρυμμένη μέσα σε ήχους από σύμφωνα, που χτυπούν σαν το σφυρί πάνω στην πέτρα. Η γυμνή και άπονη γη που την ημέρεψαν ράθυμοι, ήπιοι χαρακτήρες, σμιλεμένοι κι αυτοί από ιδρώτα και μόχθο. Ίσως ένα αίσθημα ανεπανόρθωτου ξεριζωμού, που ακόμα κι όταν κρύβεται πίσω από τη μάσκα ενός σύγχρονου κυνισμού, πολύ συχνά υγραίνει τα μάτια μου. Είναι σίγουρα μια θάλασσα που τρίβεται σαν μικρό σκυλί στα πόδια μου. Είναι μια αρχαία γαλήνη που ακόμα δεν κατάφερε να σκίσει η λαίλαπα της ευμάρειας. Είναι ένα τραγούδι που δεν τραγουδιέται πια, αλλά κάθεται κάτω από τον ίσκιο της χαρουπιάς κι αγναντεύει τη θάλασσα. Είναι ένα όνειρο που συχνά γίνεται βραχνάς. Είναι, πάνω απ’ όλα, μια στιγμή, μια στιγμιαία αναλαμπή, όπου στέκεσαι, κοιτάζεις το πέλαγος και λες, εδώ! Και ξέρεις πως έχεις βρει, μετά από τόσα ταξίδια, τόσες περιπέτειες και τόσους τόπους που έζησες, το προ τελευταίο λιμάνι. Κι αυτό σε γεμίζει γαλήνη και θλίψη μαζί. Ένας δυϊσμός που τόσο πολύ ταιριάζει σε αυτό το νησί, όπου τίποτα δεν είναι έτσι, χωρίς να είναι κι αλλιώς...

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Συνταγές επιτυχίας για νέους συγγραφείς

Αν θέλεις τόσο πολύ ένα άρθρο σου να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να μαστιγώσεις ηθικά έναν ήδη ηθικά καταρρακωμένο λαό. Οι μισοί θα σε βρίσουν, οι άλλοι μισοί θα σε επευφημήσουν – πιστεύοντας οι ανόητοι πως έτσι το μαστίγιο δεν πέφτει στην πλάτη τους – και πάντως, θα τραβήξεις σίγουρα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω σου. Το ότι αυτό είναι κατά βάση ανήθικο, δεν πρέπει να σε απασχολεί καθόλου. Να παραμένεις πάντα, αυστηρά προσηλωμένος στο στόχο σου.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Καψούρα

Yπάρχει ένα ερώτημα που με γυροφέρνει αυτές τις μέρες: Μπορεί ένας ορθολογιστής να ερωτευτεί; Kι αν ερωτευτεί, μπορεί να συνεχίσει να είναι ορθολογιστής; Σε ένα σχόλιο για τα καψουροτράγουδα της «κακιάς ώρας» ο φίλος Χ2 απάντησε έξυπνα πως ναι, τα λαϊκά είναι τραγούδια της κακιάς ώρας, όταν ο σύζυγος πιάνει τη σύζυγο με άλλο, ή το αντίστροφο. Τις καλές ώρες του έρωτα, λέει, τις αφήνουμε για το έντεχνο. Το ίδιο αισθάνομαι πως συμβαίνει και με μια παράμετρο του έρωτα, την καψούρα. Υπάρχει ερωτευμένος που δεν κάηκε; Υπάρχει ερωτευμένος που δεν ενέδωσε έστω και για μια στιγμή στην ανάγκη να πιει, να γίνει λιώμα και να κλάψει πάνω στις νότες ενός καψουροτράγουδου της «κακιάς ώρας»; Γιατί άραγε αυτή η περιφρόνηση για την καψούρα; Μήπως γιατί όταν περνάει ο έρωτας κανείς μας δεν θέλει να θυμάται τον ξεπεσμό και τις κακές στιγμές του; Ή μήπως γιατί όταν περνάει ο έρωτας όλοι νιώθουμε πως ο καθωσπρεπισμός μας πληγώθηκε ανεπανόρθωτα και πρέπει επειγόντος να επιστρέψουμε στην πολιτικώς ορθή καθημερινότητα μας σβήνοντας από τη μνήμη μας την μανική και διονυσιακή συμπεριφορά που μας επέβαλε η μανία του έρωτα; Ή μήπως τελικά υπάρχει και έρωτας δίχως τις διονυσιακές του παραμέτρους; Ένας απολύτως απολλώνιος (με τους όρους του Νίτσε για το απολλώνιο και διονυσιακό πνεύμα) έρωτας;

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Θερινά στιγμιότυπα



Επειδή κάθε καλοκαίρι ξαναγεννιόμαστε...


Χάδι της νύχτας, αστροφεγγιά
στο φως της σελήνης λυτά τα μαλλιά
η θάλασσα γνέφει με χάδι απαλό
κι εγώ γαντζωμένος στο λευκό σου λαιμό
αναστενάζεις βαθιά
κι όλα βυθίζονται πια
χάνεται ο κόσμος κι εγώ ριγώ
στης νύχτας το δίχτυ ψαράκι μικρό

Κόρες του θέρους σε βράχια γυμνά
παιδιά αφημένα στην ανεμελιά
κύματα σκάζουν με βήμα νωθρό
κοχύλι στα χείλη το στόμα υγρό
σκίζει το μπλε ένα πουλί
μια μάγισσα κλέβει φιλί
χάνεται ο κόσμος κι εγώ ριγώ
στου θέρους το δίχτυ ψαράκι μικρό

Χάδι τ’ ανέμου σε άσπρο πανί
ριγάς και με πάθος πετάς το σχοινί
πρίμα σε παίρνει κι ανοίγεις πανιά
γαρμπής και μαΐστρος χυμένα κορμιά
όλα κρατούν μια στιγμή
μια μόνη ανάσα η ζωή
βυθίζεται η μέρα κι εγώ ριγώ
στου κόσμου το δίχτυ ψαράκι μικρό

Ψιτ, εσύ μαλάκα, ακούς;



Κι αν είναι τρύπια η βάρκα μας, με μπαλωμένα τα πανιά και τα κουπιά σπασμένα, εμείς εκεί, απτόητοι, συνεχίζουμε το όμορφο και μοναδικό ταξίδι μας κάτω από αυτό τον ουρανό, μέσα σε αυτή την μοναδική θάλασσα, γιατί ξέρουμε - ξέρουμε πως είναι κρίμα κι άδικο  να μας έχει τόσο γενναιόδωρα χαριστεί όλη αυτή η ομορφιά κι εμείς να την προσπερνάμε αδιάφοροι...

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Τα spread του ήλιου και της θάλασσας




Όχι μόνο στα δύσκολα, αλλά και στα πιο δύσκολα από τα δύσκολα, οι λαοί της Μεσογείου ξέρουν – ήξεραν πάντα – πώς να αντλούν δύναμη μέσα από το τραγούδι, τον έρωτα και το γέλιο. Ξέρουν – πάντα ήξεραν – πώς να λατρεύουν τη ζωή. Είναι μια έμφυτη αρετή αυτή, ένα κεκτημένο, από τον ήλιο, τον ουρανό και τη θάλασσα δικαίωμα, που δεν μπορεί κανείς να τους το πάρει. Γιατί είναι μια από τις παροχές, ένα από εκείνα τα επιδόματα της φύσης και των δικών τους θεών, που καμιά Μέρκελ και κανένα διεθνές νομισματικό ταμείο δεν μπορεί να το αγγίξει! Αν ποτέ με το καλό ξαναγυρίσουμε στα spread του έρωτα και της ανεμελιάς, μακριά από τα χρηματιστήρια και την ψευδό ευημερία της δανεικής ζωής και της ηθικής των μετόχων, αν δηλαδή καταφέρουμε να μεταφέρουμε τον αγώνα στο δικό μας γήπεδο, τότε μπορεί να ελπίζουμε πως θα νικήσουμε. Στα δικά τους γήπεδα φίλοι μου Ισπανοί και Πορτογάλοι – στο γήπεδο του City, της Bundesbank και της Wall Street, όσο και να αγωνιστούμε, όσο και να παλέψουμε είμαστε χαμένοι από χέρι. Σε αυτά τα γήπεδα έχει συννεφιά και μακρύ, πολύ μακρύ σκοτάδι. Σε αυτά τα γήπεδα η ζωή πρέπει να καταργηθεί για να κερδίσει. Σε αυτά τα γήπεδα Μεσόγειε, πρέπει να αυτοκαταργηθείς για να επιζήσεις.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Έγνως;

Η σύλληψη της ιδέας πως αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε και διαφεντεύεται από έναν Θεό, ή Θεούς, εμπεριέχει μια ταπεινοφροσύνη απολύτως ασύμβατη με την εποχή μας. Εποχή της απόλυτης, σε βαθμό βλακείας, αλαζονείας της γνώσης.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Φως σκοτεινό

Δεν υπάρχει λέξη άλλη που να τρόμαξε τόσο πολύ το πληκτρολόγιο μου, όσο η λέξη έρωτας. Σκότος πιο σκοτεινό δεν τύλιξε ποτέ τη σκέψη μου, απ' το σκοτάδι που βυθίστηκε σαν θέλησε να διαλογιστεί πάνω στον έρωτα. Κι ωστόσο, η ύπαρξη μου δεν γνώρισε ποτέ χαρά τόσο μεγάλη σαν τη χαρά του και δεν βίωσε ποτέ της φως πιο φωτεινό από το φως του.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Απλές αλήθειες

Αν αποστασιοποιηθείς ελάχιστα και σταθείς έστω και για λίγο, πέρα από τις αστειότητες που συχνά περιβάλλονται με τον μανδύα της ανάγκης για αλήθεια, δεν είναι καθόλου δύσκολο να διαπιστώσεις πως η επίσημη ιστορία των εθνών δεν είναι παρά ο (απολύτως αναγκαίος) μύθος που παράγει και συντηρεί τη συνοχή, το φρόνημα και την αυτοπεποίθηση του λαού σε ένα έθνος. Το αίτημα λοιπόν της αλλαγής των επίσημων ιστορικών βιβλίων δεν έχει καμιά σχέση με το αίτημα της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας, όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν όσοι το επιχειρούν (αλλά και όσοι ηρωϊκώς αντιστέκονται!), παρά μόνον με την ανάγκη του συστήματος να ανανεώσει τους μύθους του. Το αν κανείς συμφωνεί με αυτή την ανανέωση ή όχι, είναι το μόνο θέμα πάνω στο οποίο μπορεί να πάρει θέση – και το ζήτημα αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τις μπούρδες περί ιστορικής αλήθειας και τις άλλες φαιδρότητες που ακούγονται κάθε φορά που έρχεται αυτή η συζήτηση στο προσκήνιο.

Discrimination

Μεταξύ δύο εξίσου όμορφων γυναικών, θα διάλεγα οπωσδήποτε την καλλίπυγο.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Δυσανεκτικοί και δυσκοίλιοι

Υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος για να διαγνώσεις έγκαιρα τον ακαλλιέργητο, αμόρφωτο, φανατικό και ανασφαλή συνομιλητή: η δυσανεξία του στη διαφωνία και η δυσκοίλια αντίληψή του για το χιούμορ.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Μαϊμούδες

Όπως μπορεί εύκολα να παρατηρήσει κάποιος σε μια μικρή κοινότητα ανθρώπων ή σε μια μικρή, τοπική κοινωνία, έτσι και στην παγκόσμια κοινότητα, οι ισχυροί θέτουν τους κανόνες και τους ορισμούς της αρετής, του δικαίου και του επιτυχημένου πολίτη (ή κράτους) και οι υπήκοοι τους αντιγράφουν αυτομάτως, όπως αντιγράφουν οι μαϊμούδες τις κινήσεις των ανθρώπων.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Αυτογνωσία

Αν ψάχνεις τον εαυτό σου στη γνώμη των άλλων, δεν θα γνωρίσεις παρά τη γνώμη των άλλων για σένα, έλεγε ένας σοφός. Αν πάλι ψάχνεις τον εαυτό σου μέσα σου, δεν θα γνωρίσεις παρά τη γνώμη που έχεις εσύ για τον εαυτό σου.

Έδιζησάμην έμεωυτόν θα έλεγε ο Ηράκλειτος, καθώς ερμήνευα τον κόσμο – εφόσον όπου και να κοιτάξω γύρω μου, δεν βλέπω παρά τον εαυτό μου που κοιτάζει τον κόσμο.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Ύμνος του ανεκπλήρωτου

Αν η εμπειρία και η επίμονη παρατήρηση μάς επέτρεπε να βγάλουμε κάποια γενικότερα συμπεράσματα, θα έλεγα πως τα καλύτερα, συγκινητικότερα και συγκλονιστικότερα έργα για τον έρωτα, γράφτηκαν από ανθρώπους που πόθησαν όσο κανένας άλλος να αγαπηθούν - και  ατυχώς, δεν αγαπήθηκαν. Επεκτείνοντας το λίγο ακόμα, θα λέγαμε, πως το ίδιο μέσες άκρες ισχύει και για όσους γράφουν σήμερα μανιωδώς για τον έρωτα. Μόνο που από το επίπεδο των γραφομένων τους θα έλεγα πως οι σημερινοί ραψωδοί του έρωτα δεν είναι άτυχοι, αλλά ανίκανοι - να αγαπηθούν και να αγαπήσουν.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Για ένα Ματζόρε

Όταν ο Τσιτσάνης επέλεγε να γράψει τον ύμνο της ελληνικής θλίψης με τη Συννεφιασμένη Κυριακή του σε μείζονα κλίμακα, ανατρέποντας όλες τις συμβάσεις που θέλανε τον πόνο, τα βάσανα και την πίκρα να κουρνιάζουν καλύτερα σε θλιμμένα μινοράκια, εξέφραζε, άθελα του ίσως, την ανάγκη της ελληνικής ψυχής να ξεφύγει από τη μοιρολατρία της Ανατολής και να βρει την αιώνια αισιοδοξία της ράτσας της. Αντί λοιπόν της συνηθισμένης κατηφόρας των Μινόρε, που οδηγούσε στο σεκλέτι και το κλάμα, έριξε μια σκάλα μείζονος θλίψης που οδηγούσε προς τα πάνω: στην αισιοδοξία και την ελπίδα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που αυτό το τραγούδι έγινε ύμνος, γιατί άγγιξε με τον πιο αυθεντικό (τον αληθινά λαϊκό) τρόπο, τον πυρήνα της ψυχής του Έλληνα. Μιας ψυχής που δέχεται τον πόνο μόνο ως αντίτιμο της ελπίδας, που ξέρει την υπομονή, μόνο ως μονοπάτι προς την ανάταση.

Αυτό είναι που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται ο Έλληνας σήμερα. Ένα ματζόρε που θα μεταφράζει το σοκ, την οργή και τον πόνο σε μια μείζονα ελπίδα. Μια Συννεφιασμένη Κυριακή που θα τον οδηγεί ξανά στα τρίσβαθα της ψυχής του. Της ελληνικής (κι ας με συγχωρήσουν οι σύντροφοι) ψυχής του.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Τραγικοί ήρωες μιας φαρσοκωμωδίας

Όλοι θέλουμε να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας σαν τους ήρωες μιας τραγωδίας που σου κόβει την ανάσα, ή σε ένα επικών διαστάσεων δράμα, αλλά όταν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια τη ζωή μας αντιλαμβανόμαστε με αφόρητη πίκρα πως είμαστε απλοί παλιάτσοι στην πιο τραγική φαρσοκωμωδία σε ένα θέατρο παραλόγου. Αν κοιτάξουμε κατάματα αυτό τον κόσμο με μια έστω ελάχιστα ειλικρινή ματιά, και δούμε όλη αυτή την αληθινή δυστυχία της πείνας, των λιμών, των πολέμων, των βασανισμών, της ανεργίας, του εξευτελισμού, τι μπορούμε να πούμε για τη δική μας θλίψη, την μελαγχολία της ανίας μας και τα καθημερινά μας βάσανα, χωρίς να φανεί χυδαία υποκριτικό και τραγικά αστείο;

Και πάλι, όσο και να διαλογίζεται κανείς πάνω στο αληθινό δράμα και τη δυστυχία των ανθρώπων και όσο κι αν πιέζει τον εαυτό του να δει τη χυδαιότητα που κρύβεται πίσω από τα καθημερινά μικροβάσανα που κατακλύζουν την καθημερινότητα του, πάλι τα δικά του ασήμαντα βάσανα θα είναι αυτά που θα πιάσουν την πρώτη θέση στη σκέψη του και θα τον κάνουν να ξεχάσει το δράμα και τον πόνο του κόσμου. Γιατί η μόνη τραγωδία που παράγει αληθινό άγχος και πόνο στον άνθρωπο, είναι η δική του, προσωπική τραγωδία, όσο χυδαία ασήμαντη κι αν είναι συγκρινόμενη με την τραγωδία άλλων ανθρώπων. Για να μην αναφέρουμε κι εκείνη την τραγική περίπτωση όπου η συμφορά των άλλων λειτουργεί ως θεραπευτικό βάλσαμο για τους δικούς μας πόνους.

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Σιχαμένες βεβαιότητες

Όταν πρωτόρθα στην Κύπρο και παρακολουθούσα, άναυδος σχεδόν, πως την ώρα που το νησί ζούσε μερικές από τις πιο κρίσιμες στιγμές του (π.χ. συνομιλίες για επίλυση του εθνικού προβλήματος), τα ελληνικά ιστολόγια ασχολούνταν με τις τρίχες τους (κατά το γνωστό, εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται), ένιωθα και άβολα και άσχημα και κατά κάποιο τρόπο υπόλογος για την αδιαφορία των συμπατριωτών μου. Τα πράγματα γίνονταν ακόμα χειρότερα όταν ήμουν υποχρεωμένος να διαβάζω κι ένα σωρό ανοησίες και αρλούμπες από πανηλίθιους, ανιστόρητους και κομπλεξικούς, που δεν είχαν ιδέα για το (κυπριακό) πρόβλημα – ενώ δεν έλειπαν και οι αναρτήσεις που περιείχαν μέχρι και κάποιου είδους κομπλεξικής μοχθηρίας απέναντι στην Κύπρο και κυρίως, απέναντι στους κατοίκους της.

Σήμερα που το έργο παίζεται από την ανάποδη και είναι πλέον το κυπριακό αιδοίο που χτενίζεται στα κυπριακά μπλογκ τη στιγμή που η Ελλάδα περνά μια από τις πιο σοβαρές κρίσεις στην ιστορία της και που η ανιστόρητη αρλούμπα και η κομπλεξική μοχθηρία εκπορεύεται από την από δω μεριά, σα να περίμενε την ώρα και τη στιγμή που θα έπαιρνε την εκδίκηση της, γεννιούνται μέσα μου μια-δυο άσχημες, πολύ άσχημες, βεβαιότητες:

1. Είμαι πλέον σίγουρος πως οι άνθρωποι είναι φιλοτομαριστές και πως αν δεν καεί το σπίτι τους, πολύ λίγο ενδιαφέρονται για τη φωτιά που καίει το σπίτι του γείτονα ή και του αδελφού τους.

2. Είμαι πλέον σίγουρος πως αν κάποτε μας δοθεί η ευκαιρία θα καταφέρουμε να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Δεν χρειαζόμαστε πλέον γι αυτό ούτε Άγγλους ειδήμονες, ούτε Τούρκους εγκάθετους.

(Όταν έγραφα αυτό το κείμενο έπεσα πάνω στην πιο συγκινητική ανάρτηση που γράφτηκε από Κύπριο μπλόγκερ· μια ανάρτηση που κατάφερε ώστε να σχηματιστεί στα χείλη μου ένα χαμένο χαμόγελο και γέμισε την καρδιά μου με την αισιοδοξία, πως η απαισιοδοξία μου είναι αποτέλεσμα μιας πίκρας χωρίς περιεχόμενο. Συστήνω στους φίλους μου από την Ελλάδα να τη διαβάσουν αν θέλουν να δουν διάφανη και χωρίς στολίδια και ψέματα την κυπριακή καρδιά, όταν χτυπά για την Ελλάδα.)

Κυπριακή ζωγραφική κουλών στα μπλογκ

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω κυπριακά μπλογκ, το έκανα με όλο τον ενθουσιασμό του πρωτάρη, που έβλεπε γεμάτος χαρά καταγραμμένη μια υπέροχη ελληνική διάλεκτο που όταν την ακούς είναι σαν χάδι στα αυτιά και στις αισθήσεις. Στην πορεία όμως τρόμαξα. Διότι καταλαβαίνω την ανάγκη σου να γράφεις στη διάλεκτο σου και εκτιμώ ειλικρινά τις φιλότιμες προσπάθειες σου και τις δυσκολίες σου να αποδόσεις σε γραπτό λόγο μια τόσο πλούσια και όμορφη προφορική παράδοση. Αλλά γιατί πρέπει να υποστώ τις άκομψες ανορθογραφίες της αμορφωσιάς σου και την τεμπελιά σου να μάθεις κάτι παραπάνω από όσα σου έμαθε ένα άχρηστο σύστημα παιδείας; Εσύ μπορεί να μη σέβεσαι ούτε τη γλώσσα σου, ούτε τον εαυτό σου – σεβάσου όμως λίγο τους αναγνώστες σου και σκέψου λίγο πριν γράψεις, πως και η γραφή είναι θέμα αισθητικής, ταλέντου, σκληρής δουλειάς και ικανοτήτων. Στο κάτω-κάτω, αν η φύση σε έκανε κουλό, μάθε να τραγουδάς αντί να ζωγραφίζεις.

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Η Aριστερά της πλάκας

Το κατά βαρβάρων τροπάριο (κατά) της οργανωμένης αριστεράς το έχουν ψάλει πολλοί – κυρίως αριστεροί. Επί δικαίων και αδίκων η κριτική, άλλοτε κούφια κι άλλοτε ουσιαστική. Όμως υπάρχει κι αυτή η άλλη Αριστερά, η λεγόμενη και ανένταχτη για την οποία ουδείς μίλησε. Γι αυτή την Αριστερά της πλάκας. Γι αυτή τη γελοία αριστερά που χωρίς να αναλαμβάνει καμιά ευθύνη για τίποτα γίνεται ο τιμητής των πάντων. Αυτή η γελοία συνομοταξία ηλίθιων που κρίνουν χωρίς να προκρίνουν. Που απαιτούν χωρίς να δίνουν. Που ξέρουν τα πάντα αλλά δεν έχουν καμιά λύση για τίποτα. Που τους ακούω ξανά να καταγγέλλουν χωρίς να προτείνουν. Που ξέρουν ποιος φταίει και που ποτέ δεν βλέπουν τον φταίχτη στον καθρέφτη τους. Αυτή την αριστερά την έχω κυριολεκτικά σιχαθεί. Και την έχω σιχαθεί περισσότερο γιατί μέσα σ’ αυτή κρύφτηκα πολύ καιρό κι εγώ – από τον εαυτό μου.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Κοινωνική αλληλεγγύη

Όταν ακούει κανείς πως αν δεν ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα και δεν πάρουμε τη «βοήθεια» που μας προσφέρεται οδηγούμαστε στην καταστροφή, θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να προβάλει στη φαντασία του έναν μικρό στρατό πλουσίων σε κατάθλιψη από την βίαιη απώλεια των κερδών τους κι έναν εξίσου μικρό στρατό πολιτικών και δημοσιογράφων που θα χάσουν τα αυγά και τα καλάθια τους. Γιατί αυτό και τίποτα άλλο δεν εννοείται ως «εθνική καταστροφή». Πιστεύω πως μετά από την προβολή αυτής της θλιβερής εικόνας καταστροφής που θα υποστούν τα κέρδη των πλουσίων μας και την ανέχεια στην οποία θα περιέλθει αυτή η ευπαθής κοινωνική ομάδα των πλουτοκρατών και των πολιτικών τους υπηρετών, ο καθένας μας οικειοθελώς θα προχωρήσει στις απαραίτητες αιματηρές θυσίες, παραχωρώντας και τον 13ο και τον 14ο και τον 12ο ίσως και τον 11ο μισθό, επιδεικνύοντας έτσι την ευαισθησία του και την κοινωνική του αλληλεγγύη προκειμένου να διαφυλάξει τα κέρδη και την ψυχική γαλήνη των αφεντικών και της απίθανης κουστωδίας όλων αυτών των παλιάτσων, σαλτιμπάγκων και σφετεριστών που σαν μαϊμούδες χοροπηδάνε γύρω τους. Στο κάτω-κάτω, είναι θέμα ανθρωπιάς βρε αδελφέ: αντέχεις εσύ να βλέπεις ασυγκίνητος τα παράσιτα να καταρρέουν;

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ξεπεσμός

Yπάρχει ένα σημείο μηδέν, κατά το οποίο μπορεί κανείς να κρίνει ασφαλώς, ως χυδαία και ανήθικη μια πολιτική ηγεσία και ως εμετικό τον ξεπεσμό ενός κράτους: είναι το σημείο εκείνο όπου μια κυβέρνηση περικόπτει τις συντάξεις, δηλαδή τον μοναδικό οικονομικό πόρο, από το πιο ευπαθές και αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας, καταδικάζοντάς το να περάσει το τελευταίο μέρος της ζωής του, μέσα στη φτώχια και την ανέχεια. Ταυτόχρονα, αυτό το σημείο είναι και μονάδα μέτρησης της παρακμής, του ξεπεσμού και της ανηθικότητας του συνόλου της κοινωνίας: Αν το δεχτεί αδιαμαρτύρητα, είναι εξίσου υπόλογη, παρακμιακή και ανήθικη με την πολιτική της ηγεσία (την οποία εξ άλλου η ίδια εξέλεξε).

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Εγγενής αδυναμία

Η απέραντη γαλάζια θάλασσα κι ο αδυσώπητα λαμπρός ουρανός, μου απαγορεύουν αυστηρώς να μιζεριάσω.