Κύκλοι

Ήρθε το Πάσχα κι έφυγε. Όπως όλα έρχονται και φεύγουν σε αυτόν τον παράλογο κύκλο που έχουμε κλείσει τη ζωή μας και κυρίως την αντίληψή μας. Ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, επέτειοι, γιορτές - οτιδήποτε μπορεί να σκαρφιστεί κανείς για να μην ξεχνάει το χρόνο.

Θυμάμαι εκείνο τον γέρο Ιρλανδό στην Αλαμπάμα που έλεγε πως αν έχει ζήσει κανείς έστω και μια Πρωτοχρονιά στη ζωή του, έχει ζήσει ήδη όλες τις Πρωτοχρονιές που του αναλογούν.

Το κυρίαρχο στοιχείο στη ζωή μας είναι η επανάληψη. Ό,τι ζήσαμε άπαξ το ζούμε διαρκώς με απειροελάχιστες διαφοροποιήσεις, ικανές ωστόσο να γεννήσουν, σε μυαλά που σφόδρα την επιθυμούν, την ψευδαίσθηση πως κάθε φορά, σε κάθε επέτειο, ή ακόμα και κάθε μέρα, ζουν κάτι διαφορετικό.

Κανονικά κάθε μέρα, μετά από έναν σύντομο θάνατο, ζούμε μια νέα ζωή. Κανείς όμως δεν θέλει να ζήσει στ’ αλήθεια αυτή την ευλογία. Όλοι επιθυμούμε την επανάληψη. Θέλουμε το σπίτι μας να είναι εκεί όταν ξυπνήσουμε, η θέση στο γραφείο μας να μας περιμένει, οι δρόμοι να μη μας επιφυλάσσουν καμιά δυσάρεστη έκπληξη. Όλοι θέλουμε να αναστηθούμε μετά τον σύντομο θάνατο της νύχτας και να τα βρούμε όλα όπως τα αφήσαμε. Εντάξει, με μερικές ευχάριστες αλλαγές: ένας καινούργιος καναπές στη θέση του παλιού που βαρεθήκαμε, μια μη αναμενόμενη αύξηση, ή και προαγωγή στη δουλειά μας, λιγότερο μποτιλιάρισμα στους δρόμους.

Φέτος ζήσαμε ξανά την καθησυχαστική επανάληψη ενός Πάσχα. Ήταν όλα όμορφα γιατί ήταν οικεία. Γνωστά. Χιλιοπαιγμένα. Καμία έκπληξη. Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε ακριβώς όπως αναμένονταν να συμβεί. Το ίδιο κι ο οβελίας: Σουβλίστηκε και φαγώθηκε κατά τα δέοντα. Το κρασί, οι μπίρες, τα τσίπουρα, το κοκορέτσι - ακόμα και οι εξωτικές κάποτε φλαούνες, γίναν κι αυτές μέρος της αγαστής επανάληψης της τελετουργίας του Πάσχα.

Ξεκίνησε ήδη ένας νέος κύκλος που θα κλείσει το επόμενο Πάσχα. Πριν όμως όμως έχουμε κλείσουμε αμέτρητους κύκλους σε αυτή την αυτιστική διαδρομή της ζωής μας: τον κύκλο της μέρας, της εβδομάδας, του μήνα, της Πρωτομαγιάς, του Αγίου Πνεύματος, των καλοκαιρινών διακοπών, των Χριστουγέννων, των γενεθλίων... Ζαλίστηκα!

Χριστός Ανέστη αγαπητοί μου φίλοι (κυρίως διότι είναι μια φράση που την απαγόρευσε η πολιτική ορθότητα του νέου Δημάρχου του κλεινού μας άστεως για να μην προκαλεί τα συναισθήματα των αλλόθρησκων μεταναστών)...