Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Η έκπληξη του κόσμου είναι το ταξίδι μου

Μουντός ο ουρανός, φορτωμένος με μαύρα σύννεφα, κολλάει στα τζάμια σαν θλιμμένο πρόσωπο και με κοιτάζει σαν να θέλει, με μια εμμονή που παίρνει τις διαστάσεις μιας μανίας, να μου μεταδώσει και μένα κάτι από την θλίψη του. Μα εγώ βρίσκομαι μακριά· μακριά από τη θλίψη, έτη φωτός μακριά από την αυτολύπηση, σε έναν κόσμο γαλήνης με κρυμμένα αποθέματα χαράς και κυρίως θαυμασμού για τα αμέτρητα πρόσωπα του κόσμου. Έχω γνωρίσει ανθρώπους της ηλικίας μου που σέρνουν σαν ανάπηρο πόδι την επωδό: ‘Τίποτα πια δεν με εκπλήσσει!’ Την ξέρω καλά αυτή την αίσθηση. Έχω πλησιάσει τόσο κοντά που με άγγιξε η παγωμένη ανάσα της. ‘Τίποτα πια δεν με εκπλήσσει.’ Έχει κάτι το μοιραίο αυτή η φράση. Μια γλυκιά μελαγχολία που μπορείς να την αλείψεις στο ψωμί σου. Μυρίζει έντονα τέλος και αποχαιρετισμό. Μυρίζει αντίο και εγκατάλειψη. Αλλά πιο πολύ και πιο έντονα μυρίζει κλεισούρα και μούχλα. Ψηλά τείχη και κλειστά παράθυρα. Βαριά ατμόσφαιρα και έλλειψη οξυγόνου. Τίποτα δεν με εκπλήσσει πια σημαίνει, το Εγώ μου στρογγυλοκάθισε στο κέντρο του κόσμου και μου κρύβει τον ορίζοντα: Αναπνέω τα χνώτα μου.

Αν κλείσεις την πόρτα στην έκπληξη, δηλαδή στο άγνωστο, ο κόσμος γίνεται μια ταινία που την βάζεις να παίζει μπρος - πίσω, μπρος - πίσω και την βλέπεις αμέτρητες φορές. Όσο και να την αγαπάς αυτή την ταινία, όσο ερωτευμένος κι αν είσαι με την ζωή σου, στο τέλος την βαριέσαι. Πραγματικά, τίποτα δεν μπορεί να σε εκπλήξει πια. Κάποτε - κάποτε, κάποιες ξεχασμένες λεπτομέρειες μπορεί να σου προσφέρουν μια στιγμιαία αίσθηση χαράς, που σβήνει γρήγορα και χάνεται στο βαθύ πηγάδι της αδιαφορίας. Κάποιοι μπερδεύουν αυτόν τον θάνατο με την γαλήνη. Κάποιοι νομίζουν πως μέσα από αυτή την σαπίλα της ακινησίας, μέσα από αυτή την μούχλα των αισθημάτων, αγγίζουν την γαλήνη. Δεν έχουν ρουθούνια να μυρίσουν την σήψη. Δεν είναι αρκετά καλοί ψυχολόγοι να διαγνώσουν την κούραση και τον φόβο - και την παράλυση που αυτός προκαλεί.

Η πραγματική γαλήνη ανοίγει διάπλατα την πόρτα των εκπλήξεων. Αφήνει ανοιχτά όλα τα παράθυρα στο άγνωστο κι η κάθε μέρα καλωσορίζει έναν καινούργιο - έναν ολοκαίνουργιο κόσμο. Η γαλήνη δεν έχει ανάγκη από βεβαιότητες. Δεν βρίσκει παρηγοριά στα αντικείμενα που βρίσκουμε ξανά στη θέση τους όταν ξυπνάμε. Δεν λέει, δόξασι ο Θεός, τίποτα δεν άλλαξε. Σήμερα το τραπέζι, το κρεβάτι, η καρέκλα, το τετράδιο, το μικρό δοχείο, το παράθυρο, τα μεγάλα δέντρα, ο ναός, μένουν ακίνητα καθώς ταξιδεύουν μαζί μου πάνω σε μια σχεδία που πλέει στο άπειρο. Όπως κι εγώ, μοιάζουν ίδια και απαράλλαχτα, μα είναι κι αυτά αλλαγμένα από το άγγιγμα του κόσμου. Μια ήρεμη ψυχή, απαλλαγμένη από την βαριά σαβούρα της συνήθειας, αναγνωρίζει αυτή την τόσο ανεπαίσθητη κι ωστόσο συνταρακτική αλλαγή - την διαισθάνεται και την αναγνωρίζει ακόμα και στα αντικείμενα.

Αγγίζω το ποτήρι και νιώθω πάνω του αυτή την μετακίνηση, αυτό το θαρραλέο βήμα του στο άγνωστο. Καταλαβαίνω πως κι αυτό, όπως και εγώ, βιώνει καρτερικά την φθορά του. Η καθημερινή τριβή στο γυαλόχαρτο του κόσμου λειαίνει τις επιφάνειες, κάνει τις αιχμές καμπύλες. Ο κόσμος αργά και σταθερά γίνεται λείος και στρογγυλός. Αυτή η λείανση των ημερών αρχίζει και μοιάζει σαν επανάληψη. Δεν έχει γωνίες αναφοράς και αιχμές για να συγκρουστεί πάνω τους ο χρόνος που γλιστράει και φεύγει. Χρειάζεται πλέον βαθύτητα, όξυνση των αισθήσεων και θάρρος, για να αντιληφθεί κανείς τις βαθύτερες και γι αυτό συνταρακτικότερες αλλαγές. Χρειάζεται κανείς σκάφανδρο για να βυθιστεί κάτω από την επιφάνεια. Χρειάζεται κανείς φτερά για να πάει λίγο πιο πάνω από τα φαινόμενα. Σήμερα το ποτήρι είναι συνταξιδιώτης μου σε αυτό το μαγικό ταξίδι στο άγνωστο που λέμε ζωή. Ζούμε μαζί, με μια αξιοθαύμαστη συνενοχή, την ίδια περιπέτεια.

3 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

"Χρειάζεται κανείς σκάφανδρο για να βυθιστεί κάτω από την επιφάνεια. Χρειάζεται κανείς φτερά για να πάει λίγο πιο πάνω από τα φαινόμενα."

!

(Δεν ξέρω αν τα καταφέρνουμε πάντα, όμως αλοίμονο αν αποκλείσουμε αυτή τη χαραμάδα περιέργειας που επιτρέπει να διεισδύει έστω η δυνατότητα της έκπληξης για τα θαύματα του κόσμου και ιδιαίτερα γι αυτή την περιπέτεια που λέγεται Ζωή...)

speira είπε...

Επανέρχεται η λέξη γαλήνη συχνά στα κείμενά σου, όπως βλέπω και στη ζωή σου (κάτι μου θυμίζει αυτο το ποστ. Ο Επίκουρος μιλά για αταραξία.

Μου έχεις λείψει.
Φιλί

Ανώνυμος είπε...

Σου θυμίζει γιατί το έχω ανεβάσει ξανά. κι εμένα. Φιλί επισης

Δ.