Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Μετανάστες: Στης ανάγκης τα θρανία ή με την ορμή της επιθυμίας;



Kανείς δεν γίνεται οικονομικός μετανάστης από «ανάγκη», αλλά μόνο από επιθυμία. Η ανάγκη ικανοποιείται με ελάχιστα, η επιθυμία όχι. Επιπλέον, η ανάγκη είναι ένστικτο επιβίωσης, άρα ενεργοποιεί μια παθητική και όχι ενεργητική συμπεριφορά. Γι αυτό στην Κατοχή ας πούμε, στα αστικά κέντρα, περισσότεροι πέθαναν από πείνα υπομένοντας καρτερικά την ανέχειά τους, από αυτούς που πήραν τα όπλα, αντιστάθηκαν, ή ακόμα έκλεψαν (π.χ. σαλταδόροι), για να επιζήσουν. Μόνο η επιθυμία είναι ικανή να πατήσει τον πυροκροτητή στην ψυχή του ανθρώπου. Είτε αυτή είναι επιθυμία για ελευθερία, είτε επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο, είτε επιθυμία να βιώσει κανείς το όνειρο μιας ζωής γεμάτης απολαύσεις στις κοινωνίες της πλούσιας Δύσης. Οι άνθρωποι ξεσπιτώνονται (ή ξεσηκώνονται) γιατί έχουν όνειρα· γιατί επιθυμούν να ζήσουν καλύτερα κι όχι γιατί πεθαίνουν από την πείνα (είναι υπερβολικά σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις), ή γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. (Δυο αιώνες περιμένει μάταια ο Κάρολος να ξεσηκωθούν οι προλετάριοι γιατί πίστευε ειλικρινά πως δεν έχουν παρά μόνο αλυσίδες, ενώ αυτοί ήταν και είναι γεμάτοι όνειρα και επιθυμίες!) Άρα η πράξη τους είναι απολύτως συνειδητή και ωθούμενη αποκλειστικά από τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. Κι αυτό που τους οφείλουμε δεν είναι συμπόνια και οίκτος και φιλανθρωπία, αλλά σεβασμό και αναγνώριση του δικαιώματός τους να επιδιώξουν με κάθε τρόπο να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Και αυστηρότητα, για την τήρηση των κανόνων και τον σεβασμό προς τα ήθη και τις παραδόσεις των κοινωνιών που τους υποδέχονται.

2 σχόλια:

Νάσια είπε...

Μια ένσταση: Να μην εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σε αυτούς. Κι ας μην ξεχνούμε πως ισότητα ενώπιον του νόμου οφείλεται τότε μόνο που υπάρχει ισότητα και στα λοιπά.

ΔemΩΝ είπε...

Καταννοώ την επισήμανση (οι καιροί είναι πονηροί)και προσυπογράφω...

(Να επισημάνω επί τη ευκαιρία πως επειδή κι εγώ μετανάστης είμαι σιχαίνομαι δυο φορές τη "συμπόνια, τον οίκτο και την φιλανθρωπία").