Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Ένα σύμπαν εχθρικό, υπερβολικά ανθρώπινο


Κάθε μεγάλη πόλη είναι ένα σύμπαν τόσο υπερβολικά ανθρώπινο, που καταντά εχθρικό για τον άνθρωπο. Η πόλη σε απομακρύνει και σε αποξενώνει από τον άνθρωπο, ενώ ταυτόχρονα σε κρατά όμηρο του ανθρώπινου. Εδώ χάνεις τον άνθρωπο-πρόσωπο, πολιορκημένος παρόλα αυτά από την αναπόδραστη παρουσία του ανθρώπου-μάζα. Ενώ σου αφαιρεί κάθε δυνατότητα για ουσιαστική επαφή με τον άλλο, ταυτόχρονα δεν σου επιτρέπει να αποδράσεις ποτέ απ’ αυτόν. Σαν να βιώνεις καθημερινά την κόλαση του Σαρτρ: “Huis clos”. Το χωριό πάλι, σε φέρνει πιο κοντά στον άνθρωπο μέσα από μια αρμονικά ρυθμισμένη δυνατότητα επιλογής μεταξύ επαφής και απομάκρυνσης:   μπορείς μια νύχτα, ας πούμε, να βγεις δυο βήματα πιο κει και να χαθείς στο βάθος του έναστρου ουρανού, να δοθείς στο ψυχεδελικό του αγκάλιασμα και να βιώσεις μια άνευ προηγουμένου, κοσμικής διάστασης μοναξιά, μακριά από κάθε ανθρώπινη παρουσία, ή να χτυπήσεις την πόρτα του γείτονα και να χουχουλιάσεις μέσ‘ τις ζεστές κουβέντες και το γλυκό νανούρισμα της ζιβανίας. Η εμπειρία της απόκοσμης μοναχικότητας μέσα στο σύμπαν, που μόνο ένας κόσμος που δεν πολιορκείται από το ανθρώπινο μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο, δημιουργεί την ανάγκη μιας πιο ουσιαστικής επαφής με τον άλλο.

1 σχόλιο:

speira είπε...

Ο ήρωάς σου που πήρε τα βουνά, όταν η πόλη μεταξύ άλλων, άρχισε να του φέρνει "ναυτία", μου ήρθε στο νου απ'τις δυο πρώτες αράδες.
:-)