Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Αυτή η θλίψη που λέγεται Ελλάδα

Μου φαίνεται απίστευτο και με γεμίζει θλίψη κι απογοήτευση το γεγονός πως, όπως είδα χθες στην τηλεόραση, οι Έλληνες πολιτικοί εν όψει εκλογών περπατούν στους δρόμους, κάνουν χειραψίες, χαριεντίζονται, χασκογελούν, τάζουν, υπόσχονται, μιλούν σε συγκεντρώσεις και δεν έχει πέσει ακόμα ΟΥΤΕ ΕΝΑ γιαούρτι, ούτε μια ντομάτα, δεν έχει ακουστεί καν μια κραυγή, ή ένας ψίθυρος: κλέφτες, απατεώνες, λωποδύτες, έστω: άχρηστοι! Τι περίεργο αλήθεια. Και σήμερα, όλα είναι σαν χθες. Σαν να μην υπάρχουν άστεγοι, σαν να μην διογκώνονται οι στρατιές των ανέργων, των πεινασμένων, των  εξωθημένων στην πείνα γερόντων - αχ! των γερόντων, που αυτό το ανάλγητο, σιχαμένο, ξεφτιλισμένο κράτος τόλμησε και πέτυχε χωρίς να ανοίξει μύτη να πετσοκόψει τις πενιχρές συντάξεις τους και να τους καταδικάσει στη φτώχεια και την ανέχεια! Τι διάολο λαός είναι αυτός που ανέχεται να πληρώνει ο γέροντας τα σπασμένα ενός πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε πολιτικούς που από γύφτοι και λίγδηδες που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους κατέληξαν με βίλες και υπεράκτιες εταιρίες και δεν έχει κάψει ακόμα συθέμελα αυτό το ανοσιούργημα; Που τους ανέχεται να γυρίζουν στις αγορές και να αγορεύουν πατώντας πάνω σε πτώματα ονείρων, πάνω στα κουφάρια μιας χαμένης εθνικής αξιοπρέπειας; Ένας μουγγός λαός, σκυμμένος, υποταγμένος, τρομαγμένος παρακολουθεί το μαχαίρι που πέφτει και πετσοκόβει ζωές, υπολήψεις, υπερηφάνειες, όνειρα· το κοιτάζει και παρακαλεί να πέσει στο κεφάλι, στη ζωή, στην οικογένεια, στο παιδί του γείτονα· το κοιτάζει μοιρολατρικά και παρακαλεί να μην έχει φτάσει ακόμα η σειρά του. Αφού πρώτα έχει σιωπηλά συμφωνήσει να θυσιαστούν οι γιαγιάδες και οι παππούδες του για να σωθούν τα αφεντικά που θα στέρξουν να τον ταΐσουν!

Υπάρχει μια χώρα που έχει καταδικάσει τον λαό της αντί για ζωή, να αναζητά, ως είδος υπό εξαφάνιση, την επιβίωση. Αυτή η σύγχρονη θλίψη που λέγεται Ελλάδα.

8 σχόλια:

Νάσια είπε...

Γροθιά στο στομάχι το κείμενό σου.

Έχω την αίσθηση, όμως, πως πίσω απ' τη μη αντίδραση κρύβεται ένα αίσθημα συνενοχής - αυτό το "όλοι φάγαμε" του Πάγκαλου σαν να κωδικοποιεί μια κοινή μυστική συμφωνία σιωπής...

Χ2 είπε...

Δέμωνα, βιαστικός είσαι πάντα...Τρέχεις να υπογράψεις το φινάλε, πριν γραφτεί το σενάριο. Άσε να δούμε την ταινία με την ησυχία μας, και αν το έργο είναι κακό, σημαίνει ότι οι θεατές δεν χρειάζονταν κάτι καλύτερο. Για όποιον λόγο... Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχουν και τα ντι βι ντι. Για πιο μοναχικούς θεατές...Ρε καημό να παραδεχτούμε σώνει και καλά ότι είχε δίκιο ο Πάγκαλος...

Υ.Γ. Κουρασμένος είναι ο κόσμος.Απογοητευμένος. Διαλυμένος. Τρώει σφαλιάρες και ψάχνει να βρει από πού έρχονται.Μόνο που αυτή η κούραση αν δοθεί η αφορμή και στραφεί στην κατεύθυνση της οργής δε θα μαζεύεται...Θυμηθείτε το, πριν δικαιώσετε τον Πάγκαλο.Γιατί δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν τα έφαγα μαζί του.

ΔemΩΝ είπε...

X2 βιάζομαι ναι, γιατί δεν αντέχω να βλέπω αυτό το μαύρο σύννεφο μιζέριας που έχει κατακάτσει πάνω από την χώρα μου. Δεν αντέχω να βλέπω όλους αυτούς που με το παραμικρό έδειχναν τα δόντια τους στην εξουσία (δες προηγούμενο κείμενο) να λουφάζουν απέναντι στην πιο κατάφορη καταπάτηση της αξιοπρέπειάς τους που έγινε ποτέ από την μεταπόλιτευση και μετά. Επίσης, δεν αντέχω να επιβεβαιώνομαι για την ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ της Αριστεράς να πείσει πως διαθέτει ακόμα και την ελπίδα μιας εξόδου από το αδιέξοδο - ή έστω, πως διαθέτει μια σοβαρότητα! Βιάζομαι κυρίως, γιατί ντρέπομαι για τις ηγεσίες κομμάτων και συνδικαλιστικών παρατάξεων, ομάδων και ομαδούλων που καθρεφτίζουν την εθνική μας ανεπάρκεια...

Δεν ξέρω όμως γιατί επιμένεις να με συγχέεις με τον Πάγκαλο. Ή μήπως επειδή το Παχύδερμο έριξε εν είδη κοπράνων την δυσώδη άποψή του περί κοινής ευθύνης, εμείς πρέπει να σιωπήσουμε δια παντός και να πάψουμε να επισημαίνουμε πως όσο σιωπούμε τον δικαιώνουμε;

ΔemΩΝ είπε...

Νάσια, αυτό αίσθημα συνενοχής στο οποίο αναφέρεσαι είναι υπαρκτό. Όχι όμως επειδή "όλοι μαζί τα φάγαμε" όπως δήλωσε ο Βόθρος, αλλά γιατί χτίστηκε με εξαίρετες μεθόδους μάρκετιν. Και ναι,ήταν εύκολο να μας κάνουν να νιώσουμε όλοι ένοχοι όχι γιατί τα φάγαμε όπως δηλώνει ανερυθρίαστα η Χαβούζα, αλλά γιατί ανεχτήκαμε όλη αυτή την μπόχα και δεν τους ξαποστείλαμε έγκαιρα εκεί που τους αξίζει: στα σκουπίδια της ιστορίας...

Χ2 είπε...

αν φτάσει και όποτε φτάσει η στιγμή της "μη σιωπής", ο χρόνος δεν θα αποφασιστεί με γνώμονα το πότε δικαιώνεται και πότε δεν δικαιώνεται ο Πάγκαλος, αλλά με το πότε νιώθει έτοιμος ο κόσμος. ό,τι και να σημαίνει αυτο το "έτοιμος", ό,τι και να σημαίνει αυτό το "κόσμος"...Ο Πάγκαλος δεν αποτελεί μέτρο αξιολογησης της ηθικής των ανθρώπων. Ούτε κινηματικό ξυπνητήρι.

ΔemΩΝ είπε...

Εσύ είσαι του λαϊκού καλέ μου φίλε, δηλαδή, υπομονή και πίστη στο ένστικτο του "κόσμου". Εγώ είμαι από άλλο ανέκδοτο - ή άλλο ανέκδοτο, όπως θέλεις δες το ;)


Υ.Γ. Το κείμενο σου για τον Διαφημιστή σκληρό, άρα αληθινό. Αν έβαζες μέσα και έναν Δημοσιογράφο, ένα Κινηματογραφιστή, έναν Μηχανικό αυτοκινήτων, έναν Δάσκαλο, μια Δακτυλογράφο - όλους αυτούς δηλαδή που πήραν στα σοβαρά την άποψη του Μαρξ πως ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα από την εργασία του - θα ήταν και πλήρες :)

Χ2 είπε...

Εχω περιγράψει μια φίλη μου, σημαίνον διαφημιστικό στέλεχος, με πλήθος από υπαρξιακές αγωνίες, που συνήθως κατέληγαν, μετα απο ωρες συζητήσεων ανέξοδων για την ίδια, δαπανηρών για εμένα, στο ότι αν και θα το ήθελε πολύ δεν μπορεί τελικά να φυγει από τη διαφήμιση...Είμαι του λαϊκού, γιατί πρωτίστως είμαι του ανθρώπινου...Δεν νιώθω υπεράνω...Να κρίνω τον περιπτερά της γειτονιάς μου, που του ήρθε του ανθρώπου να πληρώσει προκαταβολικά την εφορία για του χρόνου; Τι να του πω; Αφού τον βλέπω δεν τα έχει και πάει να πάθει εγκεφαλικό. Να του πω "πήγαινε και γιαούρτωσέ τους;"Του λύνω κανένα πρόβλημα;

ΔemΩΝ είπε...

Ναι εκεί εντοπίζεται η "διαφορά" μας. Εσύ είσαι του ανθρώπινου, εγώ ανατριχιάζω και μόνο που ακούω αυτή τη λέξη. Όχι γιατί είμαι υπεράνω όμως. Από κάτω θα ήθελα να μπορούσα να είμαι - και πάντως μακριά από όσα ο άνθρωπος θεωρεί "ανθρώπινα". Πάντως, όσο και να ψάξεις τα κείμενά μου, δεν θα βρεις πουθενά προτροπή μου σε οποιονδήποτε να κάνει οτιδήποτε. Ούτε σε περιπτερά, ούτε σε φίλο. Επίσης λάβε υπόψη σου πως ό,τι κατακρίνω, πρώτα πέφτει σαν χαστούκι πάνω μου...

(Αυτό που εννοούσα με το υστερόγραφό μου είναι πως δεν είναι η εργασία που κάνει τον άνθρωπο όφι - αν και η διαφήμιση είναι όντως ένας τομέας που μαζεύει τα πιο ανόητα και κορδωμένα φίδια της κοινωνίας μας)