Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Νοσταλγία





Σήμερα μου λείπει η Αθήνα και οι φίλοι μου, οι μουσικές γωνιές της και η ταβέρνα στο Χαλάνδρι, που χαμογελάει η παλιόγρια κάθε φορά που ακούει ξανά τα τραγούδια μας - και γίνεται για λίγο πάλι νέα και κόκκινη. Με εκείνο το αγνό κόκκινο των ψευδαισθήσεών μας. 

Μιχάλη, άραγε θυμάσαι που έλεγες πως θα μας πνίξει το ροζ;

3 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

Υπέροχα τραγούδια...

Μερικοί λένε, ότι μόνο αυτά μένουν στο τέλος...

Κάποιες νότες...λίγοι στίχοι...και τα καρδιοκτύπια μας...ανεξαρτήτως χρωμάτων...

Καλό βράδι...

ΔemΩΝ είπε...

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη φράση: "μόνο αυτά μένουν στο τέλος". Τι εννοούμε ως τέλος; Το θάνατο; Τα γηρατιά;

Ένας φίλος έλεγε, τι σόι έργο είναι αυτό μωρέ να γνωρίζουμε όλοι το τέλος του; Κι ένας άλλος του απαντούσε: Εμ, αυτή είναι η μαγκιά φίλε μου, να κάνεις την πλοκή ενδιαφέρουσα σε ένα έργο που γνωρίζεις την αρχή και το τέλος του...

Κατά τα λοιπά Λεμέσια, εσύ γνωρίζεις καλά φαντάζομαι εκείνες τις στιγμές που όσο κι αν σ' αρέσει η ζωή σου στα "ξένα" είναι κάτι λεπτομέρειες που σου λείπουν και σε κάνουν να νοσταλγείς ακόμα κι αυτά που σε έσπρωξαν να φύγεις :)

speira είπε...

Έλα πρίγκιπα...