Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Το θεσπέσιο πτώμα


Οσάκις ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, η Αριστερά βυθίζεται σε βαθύτερο ιδεολογικο- πολιτικό αδιέξοδο και αποσύνθεση. 

Αυτό συνέβη το 1930, αυτό σημειώνεται σήμερα, ακόμη περισσότερο. Αυτό εκδηλώνεται στην Ευρώπη, αυτό καταγράφεται στη χώρα μας, με δραματικές συνέπειες για τις κοινωνικές δυνάμεις, που δεν έχουν καμία διάθεση να αυτοκτονήσουν. Οι κομματικές ηγεσίες διατηρούν δικαίωμα αυτοκτονίας, οι λαοί διατηρούν δικαίωμα να διδάσκουν τους αυτο-ανακηρυγμένους ηγέτες, να αποστασιοποιούνται από τους κομματικά περιχαρακωμένους χώρους. Το κομματικό σύνδρομο, «ανίατη νόσος», διατρέχει όλους τους χώρους της Αριστεράς: η παραδοσιακή το επικαλείται ως «αρετή», η ανανεωτική με τις παραλλαγές της, παρ' όλο που διατείνεται ότι το ξεπέρασε, εντούτοις σ' αυτό παραμένει αθεράπευτος δεσμώτης και ζηλωτής. Ανακηρύσσει την κομματική δράση ανώτερη από την κοινωνική. Κι όμως η τέχνη, το πνεύμα, οι κινητοποιήσεις είναι ανατρεπτικές, απελευθερωτικές, ενώ ο κομματισμός και οργανωτικισμός παρωχημένα παράσιτα, που τις διαβρώνουν, αναπαράγοντας τα κατεστημένα. Προσλαμβάνουν την κοινωνική απελευθέρωση ως εργολαβική επιχείρηση. Οσάκις η κοινωνία αφυπνίζεται, η Αριστερά πανικοβάλλεται πρώτη, όχι για την έκβαση της κοινωνικής δυναμικής, αλλά για τον κομματικό έλεγχό της. Αντί στοιχείο λύσης, αποβαίνει η ίδια μέρος του προβλήματος. 

Η πολυδιάσπαση του αριστερού χώρου δεν είναι αιτία της ιδεολογικής σύγχυσης και του ελλείμματος ορατότητος, αλλά συνέπεια αυτών. Ο Ιμπέρ Βεντρίν, άλλοτε υπουργός Εξωτερικών σοσιαλιστικών κυβερνήσεων της Γαλλίας, επισημαίνει ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά παραμένει παγιδευμένη σε «αφελή ευρωπαϊσμό», αγνοώντας στοιχειώδη γεωπολιτικά και κοινωνικά δεδομένα.1 Ο κομματισμός συμπληρώνεται με αφασία και αποστασιοποίηση από τις συμφορές του κόσμου. Καυτά προβλήματα φλέγουν τους εργαζομένους, η Αριστερά περιορίζεται σε αφορισμούς και δόγματα παντός καιρού, ως Ερυθρός Σταυρός, θεματοφύλακας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιεροκήρυκας. Αποπνέει είτε ληγμένο παρελθόν είτε φαντασίωση κάποιου ασαφούς μέλλοντος, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται, αλλά μόνον αυτή παίρνει το αστείο στα σοβαρά. Ο Βεντρίν αποκαλεί τον χώρο του «μαλάκα της Ιστορίας»: παίρνοντας στα σοβαρά τις ιδεολογικές φάρσες των άλλων, αποβαίνει θύμα των φαντασιώσεων της εποχής του. Η Δεξιά παραμένει πραγματιστική, επανενεργοποιώντας κράτος και εθνικοποιήσεις, η Αριστερά εμφανίζει «τρικυμία εν κρανίω», με την αυθαίρετη, ατεκμηρίωτη και αθεράπευτη εμμονή της στο τέλος του κράτους - έθνους, του ρυθμιστικού ρόλου του, των εθνικοποιήσεων. Αμήχανη με τα εγκόσμια, σκιαμαχεί στο πεδίο των φαντασιώσεών της. 

Οταν η ευρωπαϊκή Αριστερά αποδέχθηκε την οικονομία της αγοράς, αυτή μεταλλασσόταν ήδη σε καζίνο. Οταν η φούσκα έσπασε, η Αριστερά απεφάνθη ότι «έτσι είναι ο καπιταλισμός και δεν διορθώνεται με τίποτα». Σήμερα το κρατικό φαινόμενο, που είχε αυθαίρετα κηρυχθεί «νεκρό», επαναφέρεται, ενώ η Αριστερά το στιγματίζει ως «κεϊνσιανή ρεφορμιστική ουτοπία», απορρίπτοντας κάθε διορθωτική δυνατότητα του καπιταλισμού μέσω του κράτους. Οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής Αριστεράς διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία απόλυτη προσήλωση στην ελευθερία εμπορίου, παραγνωρίζοντας δραματικά προβλήματα για τους Ευρωπαίους εργαζομένους, με τις απεριόριστες εισαγωγές από ασιατικές χώρες, που χρησιμοποιούν ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα την εξαθλίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών τους. Η υπερευαισθησία για δικαιώματα μεταναστών εξαντλείται στον αφηρημένο ανθρωπισμό, προκαλώντας υπόνοια ότι υποβαθμίζει τις τεκμηριωμένες ανησυχίες τής εργατικής πλειοψηφίας. 

Τέλος της Ιστορίας, της πολιτικής, σύγκρουση πολιτισμών, όξυνση ανταγωνισμών, ανάδυση νέου πολυκεντρικού παγκόσμιου συστήματος. Τι πιστεύει η Αριστερά γι' αυτά τα ζητήματα; «Επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία». Ενώ άλλοτε η ίδια διακατεχόταν από συγκρουσιακή αντίληψη της Ιστορίας, σήμερα περιχαρακώνεται και αποστασιοποιείται από τις εξελίξεις, υπό αφελές ειρηνιστικό, ιδεολογικό περίβλημα. Απορρίπτει την προστασία των πολιτών από το κράτος, που διαβάλλει ως «εθνικισμό», απορρίπτει όμως και τον προστατευτικό ρόλο της Ευρώπης εν ονόματι κάποιας «παγκόσμιας κοινωνίας», που αδυνατεί να υπάρξει, έστω και θεωρητικά. Υπεραμύνεται της «κοινωνικής συνοχής», αφού όμως η ίδια έχει απορρίψει κάθε εργαλείο προάσπισής της. Εάν απεμπολούμε δυνατότητες παρέμβασης, επειδή αισθανόμαστε «ανίσχυροι και κουρασμένοι», τονίζει ο Βεντρίν, τότε το μέλλον θα φέρει τα γνωρίσματα της ανισχυρίας και εξάντλησής μας. 

Με έλλειμμα ιδεολογικού στίγματος, η Αριστερά όχι μόνο δεν βοηθά την κοινωνία να κατανοήσει βαθύτερα τα προβλήματά της, αλλά, αντιθέτως, την υπονομεύει, προκαλεί μεγαλύτερη σύγχυση, αποπλάνηση και ηττοπάθεια στα ευαισθητοποιημένα κοινωνικά στρώματα. Για την κρίση της η ίδια φέρει αποκλειστική ευθύνη και ουδείς άλλος ευθύνεται γι' αυτό. 

Σε εποχές κρίσης, όταν οι πολίτες χάνουν τα πάντα, αδράχνονται από το μόνο που τους απομένει: την πολιτισμική ταυτότητα. Ισως αυτό θεωρηθεί φρικτό, όμως παραμένει κατανοητό για απλούς ανθρώπους που δεν διακατέχονται από θεωρητικά σχήματα. Εντούτοις, σε αντίθεση με την έξαρση της ΕΑΜικής εμπειρίας, η Αριστερά σήμερα αποστρέφεται, όπως ο διάβολος το λιβάνι, κάθε έννοια ταυτότητος, είτε εθνικής είτε ευρωπαϊκής, διαγιγνώσκοντας πάντα κίνδυνο εθνικισμού.
Στην ελληνική κρίση δημόσιου χρέους η Αριστερά λάμπει με την απουσία της. Ούτε εναλλακτικές προτάσεις ούτε προσπάθεια τροποποίησης των ευρωπαϊκών Συνθηκών. Κάποιοι «μαρξιστές» διεκδικούν αβασάνιστα και ατεκμηρίωτα παύση πληρωμών, επειδή «στον καπιταλισμό δεν υπάρχει λύση». Ομως το αυτό υποστηρίζεται από γερμανικούς τραπεζικούς κύκλους: αποβολή της Ελλάδος, διακοπή οικονομικών σχέσεων με «αναξιόχρεες» χώρες. 

Οσοι φαντάζονται την πτώχευση ως «αντίσταση» στον καπιταλισμό, ταυτόχρονα καταγγέλλουν ότι η κυβέρνηση την εφαρμόζει ήδη εν κρυπτώ και ντεφάκτο, ότι οι αγορές την ακολουθούν στην πράξη υποτιμώντας τα ελληνικά ομόλογα κατά 30%-40%. Ακόμη και στην Αργεντινή η πτώχευση δεν ήταν δική της επιλογή, αλλά του ΔΝΤ. Στην Ελλάδα ενδεχόμενη πτώχευση θα αποτελειώσει τα εναπομένοντα λαϊκά εισοδήματα. Τα δόγματα και οι φαντασιώσεις των αντίθετων αλληλοσυμπληρώνονται, συγκλίνοντας στην αδράνεια και ακινησία, εις βάρος της κοινωνίας και των απλών ανθρώπων, που επιθυμούν κάτι επιτέλους να αλλάξει. Και το θεσπέσιο πτώμα; Αναμένει ματαίως την ταφή του, που διαρκώς αναβάλλεται.Κι όμως, αρχαίος χρησμός, που δεν έπαψε να ισχύει, επιφυλάσσει τη νίκη στην πλευρά της οποίας οι άρχοντες θυσιάζονται. 

Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία

19 σχόλια:

Χ2 είπε...

Η περιγραφή του αδιεξόδου της αριστεράς, για το οποίο ουδείς νοήμων φέρει αντιρρήσεις, νομίζω ότι εξυπηρετεί ό,τι εξυπηρετούσε η "τάση" αρκετών (και κάποιων ιστολόγων) να επικεντρώνουν στο ότι "είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την κρίση", προτετοιμάζοντας πονηρά την ατάκα Πάγκαλου "μαζί τα φάγαμε". Υπάρχει καιρός να μιλήσεις και καιρός να σωπάσεις. Οι νησιώτες που στάθηκαν οικονομικά και από τους Τούρκους τουρίστες το καλοκαίρι στα Δωδεκάνησα, δε νομίζω ότι άνοιγαν μαζί τους συζητήσεις σχετικά με το κυπριακό...Τι θέλω να πω; Ότι όλη αυτή η ανάλυση αποκαλύπτει το αυτονόητο. Και ότι εκείνο που χρειάζεται στον κόσμο τώρα είναι όχι να του πεις ποιος είναι το ίδιο μαλάκας με κάποιον άλλο, αλλά τι πρέπει να γίνει. Έστω με δικό σου ρίσκο.

Χ2 είπε...

Υ.Γ. Εκείνο που κατάλαβα ως υπαινιγμό στο κείμενο του Βεργόπουλου είναι ότι του λείπει ο συγκρουσιακός χαρακτήρας που είχε η αριστερά. Ας διατυπώσει σαν πρόταση λοιπόν την επανίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού, και θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να του βρούμε καλάσνικοφ...

Χ2 είπε...

Υ.Γ.3 και τελευταίο: από πονηρούς ΠΑΣΟΚΟΥΣ ξέρουμε εδώ και δεκαετίες...Απλώς τότε δεν τους πλακώναμε στις σφαλιάρες...

Χ2 είπε...

Μόλις με πληροφόρησε ο Μίχος ότι στην Ουγγαρία πετάξανε έξω το ΔΝΤ και αντί για τους χαμηλόμισθους φορολογίσανε τις τράπεζες. Και ότι πέρασαν και από δίκη τους σοσιαλδημοκράτες...Του ζήτησα να το αναρτήσει στο ιστολόγιό του, συνεπώς, αναμείνατε στο ακουστικό σας πριν διαφωνήσετε ή συμφωνήσετε. Αλλά ρε αδερφέ, είναι μια πρόταση, δεν είναι οι παπαριές του αδιεξόδου γραμμένες από τους συμφοιτητές του Πάγκαλου:)

ΔemΩΝ είπε...

Αν και ακραία σταλινική η άποψη πως υπάρχει καιρός να μιλήσεις και καιρός να σιωπήσεις, αν έχεις να αντιτάξεις κάτι στα όσα καταγράφει ο Βεργόπουλος, αυτός είναι ο λόγος που ανεβαίνουν εδώ τα κείμενα, αλλά με χαρακτηρισμούς περί συμαθητών του Παχύδερμου κλπ διάλογος δεν γίνεται...:)

Δε γνωρίζω αν ο συγκεκριμένος είναι ΠΑΣΟΚΟΣ αλλά και να είναι για μένα δεν αποτελούν μια νέα κατηγορία καταραμένων ούτε δαχτυλοδειχτούμενων ανθρώπων. Από πότε δηλαδή το να είναι κάποιος ΠΑΣΟΚ είναι κακούργημα; Κι από που κι ως που ΕΚΕΙ σταματά κάθε επιχείρημα για την κρίση της Αριστεράς; Να το πω αλλιώς: από πότε εκδίδουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων για όσους ΤΟΛΜΟΥΝ να μιλήσουν για την Αριστερά και την κρίση της;

Χ2 είπε...

1)Η άποψη πως υπάρχει καιρός να μιλήσεις και καιρός να σωπάσεις, όπως πολύ καλά υποθέτω ότι γνωρίζεις είναι από τον Εκκλησιαστή, όχι από τον Στάλιν. Πιθανόν ακραία εκκλησιαστική ή ακαριαία εκκλησιαστική-δεν ξέρω...

2) Κάθε επιχείρημα για την κρίση της αριστεράς δεν σταματά προφανώς στο αν είναι κανείς ΠΑΣΟΚΟΣ ή όχι. Αλλά στο τι προτείνει, εκτός από την επαναδιατύπωση του κενού.

3)Την ιδιότητα του ΠΑΣΟΚΟΥ δεν την χρησιμοποιώ προφανώς παραπέμποντας σε κακούργημα, αλλά με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσανε τον όρο ΚΝΙΤΗΣ στα ανέκδοτα της δεκαετίας του '80. Μην χάνεις το χιούμορ σου. Ο Κνίτης τότε ήταν συνυφασμένος με άνθρωπο μονολιθικό, μειωμένης ευφυίας κλπ. Ε, ο Πασόκος σήμερα είναι ταυτισμένος με το κουτοπόνηρο λαμόγιο που διαστρεβλώνει.Τυχαίο; Δε νομίζω...

4) Πέρα από τις δικές σου απόψεις, το κείμενο του Βεργόπουλου τι καινούργιο λέει; Τι αποκαλύπτει;Τι προτείνει; Για να δω μήπως μου διέφυγε κάτι το ρωτάω.

ΔemΩΝ είπε...

1) Το κείμενο αυτό (με όλες τις επιμέρους επιφυλάξεις μου γι αυτό) λέει κάτι απλό και βαθύτατα ουσιώδες: κάθε φορά που η κρίση κλείνει τη στρόφιγγα προς τις "δυνάμεις διαμαρτυρίας" στρέφοντας όλη την προσοχή του κόσμου προς τις "δυνάμεις της διεξόδου" η Αριστερά είναι ουσιαστικά απούσα. Με λίγα λόγια, τη στιγμή ακριβώς που η Αριστερά καλείται από την Ιστορία να παίξει τον ρόλο για τον οποίο (υποτίθεται) υπάρχει, εκείνη είτε τρώει τις σάρκες της, είτε σφυρίζει αδιάφορα κοιτώντας προς ένα αφηρημένο και (κατά τη γνώμη μου) αστείο ιδεώδες. Αυτό έγινε το 30, αυτό γίνεται και σήμερα. (Τυχαίο; Δε νομίζω.)

Αν περιοριστούμε σήμερα στην ελληνική εμπειρία - τόσο γιατί είναι ενδεικτική, όσο και διότι τη γνωρίζουμε καλύτερα - σε αυτή την κρίσιμη (την πιο κρίσιμη ίσως) στιγμή για τον τόπο μας, πού ακριβώς βρίσκεται η Αριστερά και ποιες είναι οι προτάσεις της; Ένα ξερό ΟΧΙ στο μνημόνιο; Ωραία, κι εγώ μαζί είμαι. Από κει και πέρα τι; Που είναι το σχέδιο; Που είναι το όραμα(;) που είναι η ΔΙΕΞΟΔΟΣ; Άκουσες εσύ καμιά σοβαρή πρόταση από την Αριστερά; Γιατί εγώ το μόνο που άκουσα είναι ένα ΟΧΙ, κάτι φληναφλήματα περί κρίσης του κράτους-έθνους και του καπιταλισμού και έναν αλληλοσπαραγμό για το ποιος θα κρατήσει τα οφίτσια.

Με λίγα λόγια και απλά: όταν ο κόσμος χάνεται, η Αριστερά ως Ωραίον και Παρθένον Αιδοίον χτενίζεται περιμένοντας το τέλος της κρίσης ελπίζοντας πάντα πως μένοντας απ' έξω θα αποδοθεί και πάλι "αθώα" και "παρθένα" στην κοινωνία - η άμωμος Σύλληψις αν θυμάσαι ;)

2) Με συγχωρείς, αλλά την άποψη πως υπάρχει καιρός να μιλήσεις και καιρός να σωπάσεις δεν την αποδέχομαι - δεν την αποδέχτηκα ποτέ ούτε και όταν η Αριστερά έκρυβε τα εγκλήματα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" πίσω από το επιχείρημα αυτό. Ειλικρινά αγαπητέ μου φίλε χέστηκα αν οι νησιώτες σώθηκαν από τους Τούρκους τουρίστες (άλλο πάλι κι αυτό!) καταπίνοντας τη γλώσσα τους για το κυπριακό και τις ύπουλες διεκδικήσεις και βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο (για τα ίδια τα νησιά τους δηλαδή). Η σιωπή είναι πάντα συνενοχή και πάντα μα πάντα (ειδικά για την Αριστερά) το κρυφό σεντούκι μιας ενοχής.

3) Επιμένω να είμαι πολύ επιφυλακτικός με την απαξίωση του ΠΑΣΟΚου, ακόμα και ως πλάκα (όπως ήμουν και τότε με τους ΚΝίτες). Ίσως γιατί τα λαμόγια που εγώ γνώρισα στη ζωή μου ήταν όλα (μα όλα!) αριστερής ιδεολογίας: καθοδηγητές που λέγανε κάποτε στην ΚΝΕ... Και από μια περιέργη διάθεση της ιστορίας να κάνει πλάκες μαζί μου, κι εδώ που βρέθηκα, πάλι σε κάτι "αριστερά" λαμόγια σκοντάφτω - (ξέρεις εσύ). Η δίψα για εξουσία, αναγνώριση και χρήμα δεν έχει χρώμα αγαπητέ μου φίλε και πάντα κυριεύει αυτούς που ήταν μια ζωή στην απ' έξω και ποτέ τους χορτάτους;)

Χ2 είπε...

1) Η απουσία της αριστεράς, την οποία έχει καταδικάσει και έχει στηλιτεύσει και έχει ειρωνευτεί εδώ και δεκαετίες ακόμη και το τελευταίο φρικιό των Εξαρχείων, είναι δεδομένη. Εγώ ρωτάω λοιπόν: τι εξυπηρετεί το να ασχολούμαστε αυτή την περίοδο με τα αυτονόητα εκτός από το να απογοητεύουμε ακόμη πιο πολύ έναν κόσμο ήδη απογοητευμένο και παραιτημένο;

2) Πρόσεχε γιατί η επιχειρηματολογία σου, έξυπνα στηρίζεται σε λογικά άλματα: δεν μίλησα πουθενά για συγκάλυψη και δεν έχω καμία επιθυμία να την χρεώνομαι. Φαντάζομαι κι εσύ δεν θα ήσουν διατεθειμένος να σου χρεώσω το ότι επιχειρείς να συγκαλύψεις τις κομπίνες του ΠΑΣΟΚ, έτσι δεν είναι; Τι είπα λοιπόν; Ότι χρειαζόμαστε προτάσεις-παρέπεμψα μάλιστα και στην περίπτωση της Ουγγαρίας-και όχι περιγραφές γνωστών αδιεξόδων. Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής όλοι μας κάποτε θα πεθάνουμε, οπότε για τι να μας νοιάζει η κρίση, και το κυπριακό, και οι Τούρκοι; Το χέσιμο σχετικά με τους νησιώτες είναι αμφίδρομο, αλληλοχέσιμο θα το έλεγα, αλλά εκπλήσσομαι που εκπλήσσεσαι με τους Τούρκους τουρίστες στα νησιά. Δεν το άκουσες;

3) Το ότι εσύ γνώρισες λαμόγια της αριστεράς και εγώ λαμόγια του ΠΑΣΟΚ οφείλεται μάλλον στο ότι δεν είχαμε κοινούς γνωστούς:) Όπως και να είναι τα άλλα περί εξουσίας πες τα αν μπορείς στον Τσουκάτο και τον Μαντέλη και τον Τσοχατζόπουλο και στην υπόλοιπη συμμορία, μήπως και το πάρουν απόφαση ότι χορτάσανε...

Χ2 είπε...

Υ.Γ. όχι μόνο δεν μίλησα πουθενά για συγκάλυψη, αλλά είπα ακριβώς το αντίθετο: ότι το κείμενο του Βεργόπουλου ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ κάτι, απλώς επαναδιατυπώνει τα ήδη γνωστά. Αν θες να βρούμε τη συγκάλυψη, θα πρότεινα να στραφούμε εκεί που τίποτα δεν αποκαλύπτεται...

ΔemΩΝ είπε...

Δεν καταλαβαίνω τι είδους αποκαλύψεις αναζητάς σε ένα άρθρο εφημερίδας το οποίο απλώς επισημάνσεις κάνει. Ακριβώς επειδή η χώρα περνάει μια τεράστια κρίση που μόνο στην επιφάνειά της είναι οικονομική, ακριβώς γι αυτό η συζήτηση για την ανεπάρκεια της αριστεράς είναι επίκαιρη (και κρίσιμη) όσο ποτέ πριν. Σε ποιο ακριβώς σημείο δεν καταλαβαινόμαστε όταν κι οι δυο λέμε με άλλα λόγια πως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο κόσμος - ο παραιτημένος όπως λες εσύ, ο απροσανατόλιστος όπως πιστεύω εγώ - είναι η ελπίδα μιας διεξόδου που όλοι θα ανέμεναν από την αριστερά. Ωστόσο, αυτό που η κρίση αποκαλύπτει είναι πως η αριστερά βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να κρύβει τη θέα αυτής της ελπίδας. Με λίγα λόγια το ζητούμενο είναι το εξής: ή πέθανε για να βρει χόρο να φυτρώσει κάτι άλλο, ή νεκραναστήσου που να πάρει. Αλλά να στέκεσαι εκεί και να κλείνεις τη διέξοδο σαν ένα μαυσωλείο παλαιών δοξασμένων καιρών; Κάποιος πρέπει να σε γκρεμίσει...

ΌΧι δεν άκουσα για τους Τούρκους τουρίστες, αλλά δεν μου κάνει κι εντύπωση. Γείτονες είμαστε, μέχρι πρότινος πηγαίναμε εμείς, τώρα έρχονται αυτοί τι νόημα έχει η επισήμανση δεν κατάλαβα ακριβώς

Προφανώς δεν είχαμε κοινούς γνωστούς, αλλά τυγχάνει ο μισός 902 να είναι γνωστός μου και όλοι ξέρουμε που κατέληξαν εκείνοι οι επαναστάτες;) Επισης μη μου πεις πως δεν ξέρεις πως οι μισοί Γενικοί Γραμματείς Οργανισμών ήταν πρώην ανανεωτικοί και αποχωρήσαντες του Περισσού τύπου Δαμανάκης και Ανδρουλάκη ε ;)

Τέλος πάντων δεν βλέπω που ακριβώς διαφωνούμε εκτός από το αν είναι καιρός να μιλήσει κανείς για τη σήψη της αριστεράς ή όχι...

Χ2 είπε...

Αναζητάω...τι είδους αποκαλύψεις αναζητάω...Να, ποιο είναι το καινούριο αμορε του Αρναούτογλου, αν τσακώθηκε ο Ρέμος με τον Βέρτη, πού βρέθηκε η Τζούλια Αλεξανδράτου...Αυτά. Δε θέλω τίποτα άλλο. Μου αρκούν.

ΔemΩΝ είπε...

Επειδή ανέφερες την "ουγγρική επανάσταση": όπως μας πληροφορεί ο Δελαστίκ, έγινε από δεξιά κυβέρνηση η οποία δεν πέταξε φυσικά κανέναν έξω, απλώς φορολόγησε τις τράπεζες αντί να περικόψει συντάξεις (ο πραγματισμός της δεξιάς που αναφέρει ο Βεργόπουλος ;) )

Επίσης ο Δελαστίκ, πριν θριαμβολογήσει για την "μαγκιά" της δεξιάς κυβέρνησης της Ουγγαρίας, είχε επισημάνει την άνοδο της ακροδεξιάς (στη Σουηδία για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο!!!), σωστά (κατά τη γνώμη μου) επισημαίνοντας τις ομοιότητες με την άνοδο του φασισμού (και την κάθοδο της αριστεράς) την δεκαετία του '30.

Πρόσεξε λοιπόν, γιατί το ζουμί βρίσκεται σε αυτές τις αναλογίες και όχι φυσικά στο αν οι δεξιοί της Ουγγαρίας είχαν μεγαλύτερα αρχιδια από τους αριστερούς (σοσιαλιστές).

Η Ιστορία έχει αρχίσει και πάλι να βρωμάει κι εμείς ασχολούμαστε με "αποκαλύψεις" ρε Χ2... Με λίγα λόγια, άλλη μια φορά η αφασία της αριστεράς στρώνει το χαλί στους Καρατζαφύρερ;)

Χ2 είπε...

Ένας Θεός ξέρει τι αναφέρει ο Βεργόπουλος. Τέλος πάντων, στο ξαναλέω, επειδή εγώ δεν κατασκευάζω φαντάσματα για να τα πολεμάω, δεν με ενδιαφέρει να χάσω ούτε δευτερόλεπτο μιλώντας για την αφασία της αριστεράς. Όπως λες κι εσύ στο παραπάνω κείμενο "μη μου πεις πάλι τα ίδια"...Το να φορολογηθούν οι τράπεζες, οι χρηματιστηριακές και οι ασφαλιστικές έχει κάτι το επιλήψιμο; Γιατί δεν κατάλαβα, επειδή μπλέκεις και τους ακροδεξιούς μέσα στο όλο σκηνικό, σε τι συμφωνείς και σε τι διαφωνείς. Σα να σου πω ότι το κείμενο του Βεργόπουλου είναι άθλιο, επειδή ο περιπτεράς που μου έδωσε την εφημερίδα είναι φασίστας...

Χ2 είπε...

Υ.Γ. Στους Καρατζαφύρερ κατ' αρχήν στρώνει το δρόμο η αθλιότητα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και έπειτα η ανικανότητα της αριστεράς τους επιτρέπει την διέλευση. Να τα δούμε όμως απ' την αρχή, ε; Μην τους αθωώσουμε όλους, γιατί σε λίγο θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η αριστερά φταίει για όσα φάγανε τα δυο κόμματα.

ΔemΩΝ είπε...

Είναι σαφές πως αδυνατούμε να συνενοηθούμε - όχι να συμφωνήσουμε μια και για μένα δεν είναι ποτέ ζητούμενο η συμφωνία...

Πάντως μια και το αναφέρεις: Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιος έφαγε τι. Δε γίνεται να μιλάμε συνέχεια για κάτι που όλοι ξέρουμε αλλά μονίμως εκπλησσόμεθα. Όλοι έφαγαν: τα χοντρά οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα ψιλά κάτι λαμόγια ψωροαπατεωνίσκοι ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ, τις επιδοτήσεις οι αγρότες τις κάνανε μερσεντές και διόροφα σπίτια και πάει λέγοντας. Αύριο που η Ευρώπη θα στενάζει κάτω από την μπότα της ακροδεξιάς εμείς ακόμα θα ψάχνουμε να βρούμε ποιος έφαγε τα λεφτά; Είναι πράγματι αυτό το ΜΕΓΑ θέμα στην Ελλάδα; Ή μήπως το γεγονός πως ο Ψινάκης μια ωραία πρωία θα είναι υπουργός πολιτισμού σε μια χώρα που έχει χάσει και τα αυγά και τα καλάθια και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ποιος είχε πιο μακρύ χέρι και το έχωσε στον ντορβά;

Χ2 είπε...

Κοίτα, το ποιος έφαγε τουλάχιστον τα περισσότερα σαφώς και ενδιαφέρει για να υπάρξει μια ηθική δικαίωση, αν μη τι άλλο, σε μια κοινωνία που βιώνει εδώ και δεκαετίες καταστάσεις ύβρεως και αδικίας. Δεν παραγράφεται. Για να ακριβολογώ, όχι τόσο το ποιος έφαγε, γιατί λίγο πολύ είναι γνωστά αυτά, αλλά η τιμωρία τους. Και μέχρι να επέλθει η τιμωρία, η συζήτηση θα στρέφεται και γύρω από αυτόν που έφαγε, με εξαίρεση σκεπτικά Πάγκαλου που τους αθωώνουν όλους δια της συνενοχής. Τώρα, ως προς τα υπόλοιπα αυτό ακριβώς λέω κι εγώ: εκείνο που ενδιαφέρει είναι το ΠΩΣ βγαίνουμε από τον λάκκο με τα φίδια, όχι θεωρητικολογίες γύρω από την ανικανότητα των Τροτσκιστών και του ΕΚΚΕ και του Μ-Λ. Έλεος δηλαδή. Πώς να συνεννοηθούμε όταν κάθε φορά επιλέγουμε άλλη βάση επιχειρηματολογίας;

Χ2 είπε...

Σύνοψη της συζητήσεώς μου με τον Δέμωνα:

Χ2: το κείμενο δε λέει τίποτα απολύτως,
Δέμων: Η αριστερά είναι απούσα
Χ2: Πήγαινε διάβασε για την περίπτωση της Ουγγαρίας. Τουλάχιστον είναι μια πρόταση.
Δέμων: Η αριστερά στρώνει το δρόμο στους ακροδεξιούς
Χ2: Το δρόμο στους ακροδεξιούς τον έστρωσαν τα λαμόγια που έφαγαν τα πάντα
Δέμων: Δε με ενδιαφέρει ποιοι έφαγαν. Η αριστερά είναι απούσα...

Έλα, σε πειράζω, με αγάπη:) Τα λέμε...

ΔemΩΝ είπε...

Κοιτάς στο μικροσκόπιο κι εγώ κοιτάω με κυάλια - πως να συναντηθούν οι ματιές μας; ;)

Χ2 είπε...

Είναι γιατί εσύ έχεις μυωπία, ενώ εγώ κάνω επιστημονική έρευνα:)