Υπάρχουν αυτοί που έχασαν και πασχίζουν να πάρουν κάτι από τα χαμένα. Αυτοί που θα χάσουν και πασχίζουν να κρατήσουν κάτι από τα κερδισμένα. Αυτοί που ξέρουν πως θα κερδίσουν οπωσδήποτε από μια λύση - όποια κι αν είναι αυτή η λύση· κι αυτοί που θα χάσουν σίγουρα από μια λύση - την όποια λύση. Ανάμεσά τους κυκλοφορεί κουρελιασμένη και σχεδόν τρελή μια γριά μπαμπόγρια που όταν κανείς μπει στον κόπο να τη ρωτήσει επιμένει πως παλιά ήταν η Βασίλισσα του τόπου, την αγαπούσαν όλοι και την τιμούσαν: την έλεγαν Αξιοπρέπεια. Μια Βασίλισσα που περιέργως βασιλεύει μόνο σε τόπους που ζουν άνθρωποι απλοί και φτωχοί και ξεπέφτει όταν οι άνθρωποι πλουτίζουν. Τότε κυκλοφορεί σέρνοντας ένα καροτσάκι γεμάτο κουρέλια: μια σημαία, μερικά όνειρα, παλιά οικογενειακά κειμήλια σκοτωμένων, τίτλους χαμένων πατρίδων, μικρά σακουλάκια χώμα από πατρογονικές εστίες και άλλα άχρηστα αντικείμενα.
Λίγο πιο πέρα στέκουν σαστισμένοι αυτοί που ονειρεύτηκαν απλώς μια ενιαία πατρίδα, χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας. Κρατούν αυτό το παράκαιρο όνειρο προσεκτικά στα χέρια τους και διώχνουν όσο μπορούν τις μύγες όλων των αποχρώσεων που προσπαθούν να μαγαρίσουν το μέλι που παράγει η ευγένεια των προθέσεών τους.
Λίγο πιο πέρα στέκουν σαστισμένοι αυτοί που ονειρεύτηκαν απλώς μια ενιαία πατρίδα, χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας. Κρατούν αυτό το παράκαιρο όνειρο προσεκτικά στα χέρια τους και διώχνουν όσο μπορούν τις μύγες όλων των αποχρώσεων που προσπαθούν να μαγαρίσουν το μέλι που παράγει η ευγένεια των προθέσεών τους.
6 σχόλια:
Τελευταία μου βγάζεις μια μελαγχολία ενώ θα περίμενα ακριβώς το αντίθετο.
Μια ζωή ανάποδος :p
Δυστυχώς φίλε η γριά "πλην τίμια και Αξιοπρεπούσα" περιφέρουσα την ενιαία λύση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ξεδοντιασμένη και ΖΑΜΠΛΟΥΤΗ κωλόγρια που στα νειάτα της έκανε βίζιτες με το...άλλο Παπαδοπουλαίϊκο. Προσφάτως δε, με το Εφραιμικό - ευλόγησον - οικονιμικό κατεστημένο.
Και παρα δίπλα είναι εκείνοι που ονειρέυτηκαν μια ενιαία Ευρώπη και διώχνουν τις μύγες (κάθε απόχρωσης) όλων των ενιαίων πατρίδων...Και πιο δίπλα όσοι ονειρεύτηκαν έναν ενιαίο πλανήτη και διώχνουν τις μύγες (κάθε απόχρωσης) όλων των ενιαίων ηπείρων. Και πιο πιο δίπλα αυτοί που ονειρεύονται ένα ενιαίο σύμπαν ...(συνεχίζεται επ' άπειρον ή κάνει φινάλε με το σωματίδιο του Θεού)
Πασχαλίτσα, πέραν της γλυκιάς μελαγχολίας του Φθινοπώρου καμιά άλλη, αν και όλα γύρω απο αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε κυπριακό είναι μελαγχολικά ;)
Δειδαιμόνα, η τρελή που περιγράφω δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με όσα αναφέρεις - είναι τόσο ξεπεσμένη που δεν θα της έδινε σημασία κανένας Παπαδόπουλος και κανένας Εφραίμ... (Επίσης στο καροτσάκι της δεν κουβαλά καμιά "λύση" ενιαία ή κομματιασμένη, με δόσεις ή με δανεικά - λίγη πίκρα κουβαλά όλη κι όλη)
Χ2, κάθε ευγενικό όνειρο καλοδεχούμενο, αρκεί να μη μετατρέπεται σε δόγμα.
(Ξέρεις, σκέφτομαι πως ένας Κυψελιώτης ας πούμε, πρέπει να δει στην Πατησίων να υψώνεται ένα οδόφραγμα από σκονισμένα σακιά και συρματόπλεγμα, και μια τεράστια σημαία σύμβολο της ήττας του, για να καταλάβει πραγματικά τι σημαίνει το όνειρο της ενιαίας πατρίδας. Μέχρι να τρακάρει στο οδόφραγμα που του απαγορεύει να περάσει δίπλα για να πιάσει την μπάλα που ξέφυγε κι έπεσε απέναντι, καλά θα κάνει να σιωπά και να αφουγκράζεται λίγο πιο προσεκτικά αυτούς που χάσανε το τόπι και μαζί τις γειτονιές της εφηβείας τους... Αυτούς, που για να πάνε από την Κυψέλη στο Σύνταγμα πρέπει να δείξουν τα διαβατήριά τους σε αυτούς που τώρα διαφεντεύουν την γειτονιά τους.)
Μην ανησυχείς Νίκο. Όσα οδοφράγματα κι αν στήσουμε, το ποδόσφαιρο θα μας ενώνει με τους αντιπάλους:)
Έχεις δίκιο - άλλωστε γι αυτό ο Κωνσταντόπουλος πήρε τα ηνία του Παναθηναϊκού: η διεθνιστική κοινωνία που ονειρεύτηκε περνά από το ποδόσφαιρο:)
Δημοσίευση σχολίου