Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Ζαθέα

ὕβριν χρὴ σβεννύναι μᾶλλον ἢ πυρκαϊήν.


Η σεμνή Ζαθέα - κατ’ άλλους Χεττιείμ - μάζευε κοχύλια
και μικρά πετράδια, βότσαλα κι αλμύρα -
μάζευε ουρανό, κι αγνάντευε τον Φλοίσβο
με την καλή της Μοίρα και τον σεμνό Καιρό -
ανοιχτούς ορίζοντες κι άστεγους ανέμους
ταπεινές βαρκούλες κι ουρανούς παρθένους

(όλα μικρά κι ασήμαντα
όλα βαθιά, ανεκτίμητα)

Έβλεπε κουρσάρους, εμπόρους, πειρατές
σαρακηνούς και Φράγκους περιηγητές
άρπαγες και φίλους και κατακτητές
μα εκείνη πάντα μόνη στης χαρουπιάς τον ίσκιο
μιλούσε με τη Θάλασσα και τον χρυσό τον Ήλιο

Μια μέρα καθώς ήταν μονάχη στον γιαλό
η Ύβρις επισκέφτηκε τον τόπο τον φτενό
κι ήρθαν μέρες της Έριδος, χρόνια της προσφυγιάς
και μέρες της ορφάνιας και της απονιάς

Η σεμνή Ζαθέα που μάζευε κοχύλια
σαν το ‘θελε η Ιστορία και η κακή της Μοίρα
γνώρισε την Ανάγκη μα και την Απληστία
και πούλησε την τιμή της για κάμποσα αργύρια

Τώρα μέσα σε πλούτη και κάλπικα παλάτια
γυρεύει της ψυχής της τ' απόρθητα κομμάτια

Δεν υπάρχουν σχόλια: