Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Το Σύστημα

Έχοντας, για χρόνια πολλά, χτυπήσει ξανά και ξανά το κεφάλι μου στον τοίχο του “Συστήματος”, κατέληξα στο εξής απλό συμπέρασμα: δεν υπάρχει “Σύστημα”! Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που δημιουργούν μια κατάσταση, έναν τρόπο ζωής και μια αλυσίδα σχέσεων, αλληλεξαρτήσεων και συμπεριφορών, που με μια μεταφυσική διάθεση μάθαμε να ονομάζουμε σύστημα. Κι αυτή, φυσικά, είναι μια πολύ απαισιόδοξη ανακάλυψη. Γιατί, αν πράγματι υπήρχε το “Σύστημα” θα είχαμε βρει έναν κάποιο τρόπο να το αλλάξουμε (έστω, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ελπίζουμε πως μπορούμε να το αλλάξουμε), τους ανθρώπους όμως, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να τους αλλάξουμε ποτέ.

8 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

ωραίο αν και δυστυχώς πραγματικό και δυστυχέστερα δίχως προοπτική
αισιοδοξίας όπως λες

μήπως τα εισαγωγικά αντί να τεθούν επί του Συστήματος θα ταίριαζαν περισσότερο στους ανθρώπους
στους οποίους αναφέρεται αυτή η ανάρτηση?

το μήπως και η διακριτική στίξη
ισχύει μόνο στην περίπτωση που κάποιος εξαιρείται και τον αδικώ...:)

καλημέρα

Disdaimona είπε...

Η απάντηση για το τι πρέπει να κάνεις σε ένα σύστημα,βρίσκεται στον τίτλο ιστολογίου.

Νάσια είπε...

Πώς γίνεται, όμως, παντού και πάντα οι άνθρωποι να δημιουργούν ίδιες καταστάσεις, σχέσεις κι αλληλεξαρτήσεις, λες κι υπακούουν σε κανόνες ενός άγραφου Συστήματος που βρίσκεται υπεράνω πάντων;

ΔemΩΝ είπε...

Όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου να δημιουργήσουν ένα "σύστημα" δικαιότερο, καλύτερο, πιο... ανθρώπινο, κλπ, απέτυχαν παταγωδώς ακριβώς γιατί πίστεψε πως αρκεί να αλλάξει το κοινωνικό καθεστώς για να επέλθει ο "παράδεισος" και δεν έλαβε καθόλου υπόψη του πως το σύστημα, το όποιο σύστημα, είναι οι άνθρωποι. Αν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι όλα τα συστήματα θα οδηγήσουν (ή θα οδηγούσαν) ακριβώς εδώ που είμαστε με κάποιες μικρές, ασήμαντες αποκλίσεις και διαφοροποιήσεις. Π.χ. αγαπητή δυσδαιμόνα, οι άνθρωποι που έζησαν για πενήντα χρόνια κάτω από έστω αυτόν τον δύσμορφο και κουασιμοδικό "σοσιαλισμό" δεν έγιναν ούτε καλύτεροι, ούτε χειρότεροι από μας που ζήσαμε στον πιο ακραίο καπιταλισμό. Τα ίδια σκατά, με το συμπάθειο...

Νάσια, αυτό το κείμενο γράφτηκε αφού διάβασα πρώτα τη δική σου ανάρτηση με τη "συγγνώμη". Θα μπορούσε να ήταν σχόλιο, αλλά προτίμησα να το ανεβάσω εδω. Η πιθανή απάντηση στο ερώτημα σου υπάρχει ήδη μέσα στο κείμενο: γιατί αυτοί είναι οι άνθρωποι, ούτε καλύτεροι, ούτε χειρότεροι. Και γιατί αν υπάρχει ένα "σύστημα" αυτό δεν είναι άλλο από τη φύση. Και έγκειται μόνον σε εκείνες τις εξαιρετικές και σπάνιες στιγμές της, όπου επιτρέπει μέσα από την εξέλιξη την εμφάνιση της ιδιοφυίας, όπως το περιέγραψε ο Σοπενχάουερ, που κάθε φορά ο άνθρωπος κάνει ένα ακόμα μικρό βήμα προς την "ολοκλήρωσή" και τον αργό και βασανιστικό εξανθρωπισμό του.

Αυτό ακριβώς είδε και ο Νίτσε όταν συνέλαβε την (τρελή από κάθε άποψη, αλλά και συναρπαστική) ιδέα πως οι κοινωνίες θα έπρεπε να δομηθούν κατά τετοιο τρόπο, ώστε να έχουν ως μοναδικό τους σκοπό τη δημιουργία του ανθρώπου, της ιδιοφυίας και κατ' επέκταση του υπερανθρώπου, ως τη μοναδική συνθήκη που θα συνέβαλε ώστε η απελπιστικά αργή αλλαγή του ανθρώπου που ούτως ή άλλως συντελείται από τη φύση, να γίνει με όρους - και κυρίως σε χρόνο ανθρώπινο.

Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται εισαγωγικά αγαπητή Φαίδρα. Ακόμα και οι χειρότεροι είναι οι πιο αντιπροσωπευτικοί του είδους μας...

ΔemΩΝ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔemΩΝ είπε...

Ο μπλογκερ τα έχει παίξει τη μια εμφανίζει το σχόλιο μου και την επόμενη το εξαφανίζει!..

ΔemΩΝ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔemΩΝ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.