Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Σιχαμένες βεβαιότητες

Όταν πρωτόρθα στην Κύπρο και παρακολουθούσα, άναυδος σχεδόν, πως την ώρα που το νησί ζούσε μερικές από τις πιο κρίσιμες στιγμές του (π.χ. συνομιλίες για επίλυση του εθνικού προβλήματος), τα ελληνικά ιστολόγια ασχολούνταν με τις τρίχες τους (κατά το γνωστό, εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται), ένιωθα και άβολα και άσχημα και κατά κάποιο τρόπο υπόλογος για την αδιαφορία των συμπατριωτών μου. Τα πράγματα γίνονταν ακόμα χειρότερα όταν ήμουν υποχρεωμένος να διαβάζω κι ένα σωρό ανοησίες και αρλούμπες από πανηλίθιους, ανιστόρητους και κομπλεξικούς, που δεν είχαν ιδέα για το (κυπριακό) πρόβλημα – ενώ δεν έλειπαν και οι αναρτήσεις που περιείχαν μέχρι και κάποιου είδους κομπλεξικής μοχθηρίας απέναντι στην Κύπρο και κυρίως, απέναντι στους κατοίκους της.

Σήμερα που το έργο παίζεται από την ανάποδη και είναι πλέον το κυπριακό αιδοίο που χτενίζεται στα κυπριακά μπλογκ τη στιγμή που η Ελλάδα περνά μια από τις πιο σοβαρές κρίσεις στην ιστορία της και που η ανιστόρητη αρλούμπα και η κομπλεξική μοχθηρία εκπορεύεται από την από δω μεριά, σα να περίμενε την ώρα και τη στιγμή που θα έπαιρνε την εκδίκηση της, γεννιούνται μέσα μου μια-δυο άσχημες, πολύ άσχημες, βεβαιότητες:

1. Είμαι πλέον σίγουρος πως οι άνθρωποι είναι φιλοτομαριστές και πως αν δεν καεί το σπίτι τους, πολύ λίγο ενδιαφέρονται για τη φωτιά που καίει το σπίτι του γείτονα ή και του αδελφού τους.

2. Είμαι πλέον σίγουρος πως αν κάποτε μας δοθεί η ευκαιρία θα καταφέρουμε να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Δεν χρειαζόμαστε πλέον γι αυτό ούτε Άγγλους ειδήμονες, ούτε Τούρκους εγκάθετους.

(Όταν έγραφα αυτό το κείμενο έπεσα πάνω στην πιο συγκινητική ανάρτηση που γράφτηκε από Κύπριο μπλόγκερ· μια ανάρτηση που κατάφερε ώστε να σχηματιστεί στα χείλη μου ένα χαμένο χαμόγελο και γέμισε την καρδιά μου με την αισιοδοξία, πως η απαισιοδοξία μου είναι αποτέλεσμα μιας πίκρας χωρίς περιεχόμενο. Συστήνω στους φίλους μου από την Ελλάδα να τη διαβάσουν αν θέλουν να δουν διάφανη και χωρίς στολίδια και ψέματα την κυπριακή καρδιά, όταν χτυπά για την Ελλάδα.)

14 σχόλια:

Ρωξάνη είπε...

Ώστε Δέμωνα αυτά σκεφτόσουνα προτού διαβάσεις το κείμενο στο οποίο παραπέμπεις; (Που εκφράζει απόλυτα αυτούς που αγαπούν την Ελλάδα εδώ στην Κύπρο -κι είναι πολλοί).
Μου προκαλεί λίγη ... κουρασμένη λύπη, που δεν το είχες καταλάβει αυτό, τίποτε άλλο. Που μερικοί μπλόκερ σε οδήγησαν στα δύο τούτα συμπεράσματά σου. Ας είναι καλά λοιπόν ο άνθρωπος που κατάφερε να αναστρέψει την απαισιοδοξία σου.
Ναι, έτσι χτυπά η κυπριακή καρδιά για την Ελλάδα!

Στις 10 Μαΐου το 1956 απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους οι Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου.

ΔemΩΝ είπε...

"Κουρασμένη λύπη" πόσο δίκιο έχεις σύθαμπο...

η αλήθεια είναι πως αφού διάβασα την ανάρτηση της Νάσιας είπα να μην το ανεβάσω αλλά θα ήμουν ανειλικρινής κι εγώ αν το έθαβα.

(είδες καμιά ανάρτηση για τούτη την ημερομηνία εδώ ή στην Ελλάδα; )

Νάσια είπε...

Να σου πω την αλήθεια, κι εγώ τη δική μου πίκρα προσπαθώ να ξορκίσω. Γιατί, δυστυχώς, καμιά φορά διαισθάνομαι πόσο πραγματικές είναι οι σιχαμένες βεβαιότητές σου.

Σ' ευχαριστώ για το χαμόγελο.

demetrat είπε...

γιά μεγάλη μου τύχη,εγώ μάλλον από τεμπελιά απόφυγα τα κυπριακά μπλόγκς,αντίθετα κάτω, γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους που λαχταράνε γιά την ελλάδα όσο λαχταράω και γω γιά την Κύπρο..
Και είμαι πολύ ευτυχισμένη που τους γνώρισα.
δ

demetrat είπε...

όσο γιά την ημερομηνία, θα την πω την κακία μου.
Ακολουθώντας τις χειρότερες παπαριές των ελλήνων,οι κύπριοι έχουν αφήσει τους αγωνιστές τους , να τους λυμαίνονται οι εθνικιστές.
δ

ΔemΩΝ είπε...

Νάσια το ευχαριστώ στο οφείλω εγώ

δημητράτ, και στο προηγούμενο ποστ και σε αυτό επίτηδες εστιάζω στα μπλογκ - κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε πως αυτό το μέσον προσπαθεί να παίξει σοβαρότατο ρόλο στο κοινωνικό γίγνεσθαι ειδικά καθώς η απαξίωση των κλασικών μέσων πληροφόρησης αγριεύει και οι "επαναστάσεις της καρέκλας" υποκαθιστούν τις επαναστάσεις των δρόμων

όσο για τους ήρωες δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα εδώ - αν σκεφτεί κανείς πως η αριστερά ας πούμε απείχε από τον ένοπλο αγώνα...

Λεμέσια είπε...

Όπως δεν μπόρεσα να σχολιάσω την από καρδιάς ανάρτηση της Νάσιας, δυσκολεύομαι να το κάνω κι εδώ.

Ένα μόνο:
Η Ελλάδα ήταν και παραμένει το φυσικό μας αποκούμπι.

(Ακόμη και στη Δια-Σπορά...)

ΔemΩΝ είπε...

Λεμέσια, εγώ ακόμα αναρωτιέμαι γιατί οι εξ Ελλάδος φίλοι και αναγνώστες καταπίνουν τις λέξεις τους όποτε γράφω για την Κύπρο...

Αυτή η σιωπή με ξεκουφαίνει κάθε φορά

demetrat είπε...

έλα, είμαστε δύο που αναρωτιόμαστε.
στο πρώτο ποστ γιά την κύπρο που έγραψα , είχαν μπει περίπου 230 ανθωποι, και νομίζω πως είχα τα λιγότερα σχόλια.
Εκεί η αριστερά δεν συμμετείχε στον αγώνα, κι εδώ ,έχει αφορίσει λέξεις και έννοιες.Και δεν έχει πάρει χαμπάρι πως δεν το μπορεί πιά.
χα.
δ

Ρωξάνη είπε...

Δέμων μου, αν αναζητήσεις τα ονόματά τους στο google, θα οδηγηθείς σε μερικές αναρτήσεις.

Δήμητρα, τι εννοείς "λυμαίνονται τους αγωνιστές";
Είτε με βρώμικα χέρια είτε με χέρια βουτηγμένα στον αγιασμό, εκείνοι (οι αγωνιστές) στέκουνε ορθοί και γαλήνιοι, πέρα από τις δικές μας προθέσεις, αποτιμήσεις κι ό,τι άλλο. Δεν είναι μόνο "εθνικιστές" που ασχολούνται αλλά και "αριστεροί" και "κεντρώοι" . Με αγάπη και σεβασμό ή χωρίς. Έτσι κι αλλιώς, σε μας επιστρέφει.

demetrat είπε...

σύθαμπο..
Δε θα σου φέρω αντίρρηση, εγώ το αισθάνομαι αυτό.Οτι επιστρέφει εννοώ.
Θέλω ομως και να λέγεται πιά.
Με ενοχλεί που δε μη γίνεται σημαία ,ενώ κάνουμε σημαία πράμματα μόνο και μόνο γιά να είμαστε "πολίτικαλ κορέκτ" επί το ελληνικώτερον.
(Θα μου επιτρέψεις να έχω τις αντιρρήσεις μου γιά την αριστερά στην ελλάδα σε σχέση με όλα αυτά)
δ

Ρωξάνη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ρωξάνη είπε...

Νομίζω πως συμφωνούμε Δήμητρα.

Έριξαν και τα τελευταία άνθη τους τα δέντρα Δ.. Υπάρχουν όμως οι τριανταφυλλιές και τα μούρα, που γίνονται κι ωραία μαρμελάδα :)


Δέμων.. "Αυτή η σιωπή με ξεκουφαίνει κάθε φορά"
Και μένα...

demetrat είπε...

και γω σας πεθύμησα εκεί κάτω.
Νομίζω πως θα τα προλάβω τα μούρα.Αν όλα πάνε καλά, θάμαι κάτω στο τέλος του μάη.
Πεθαίνω να σκαρφαλώσω σε μιά μουριά και να πασαλειφτώ με το μώβ.
:)
δ