Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Η δική μου Κύπρος

Μπορεί να είναι ένα άρωμα που μου θυμίζει τις σιωπές της γιαγιάς μου πάνω από το τσουκάλι, ή εκείνες τις νύχτες που έλυνε το τσεμπέρι της και κοιτούσε θλιμμένη το φεγγάρι και μετά άθελα της αναστέναζε και σιγοτραγουδούσε ένα τραγούδι του λησμονημένου τόπου της. Ίσως μια ξεχασμένη και παλιά ελληνικότητα κρυμμένη μέσα σε ήχους από σύμφωνα, που χτυπούν σαν το σφυρί πάνω στην πέτρα. Η γυμνή και άπονη γη που την ημέρεψαν ράθυμοι, ήπιοι χαρακτήρες, σμιλεμένοι κι αυτοί από ιδρώτα και μόχθο. Ίσως ένα αίσθημα ανεπανόρθωτου ξεριζωμού, που ακόμα κι όταν κρύβεται πίσω από τη μάσκα ενός σύγχρονου κυνισμού, πολύ συχνά υγραίνει τα μάτια μου. Είναι σίγουρα μια θάλασσα που τρίβεται σαν μικρό σκυλί στα πόδια μου. Είναι μια αρχαία γαλήνη που ακόμα δεν κατάφερε να σκίσει η λαίλαπα της ευμάρειας. Είναι ένα τραγούδι που δεν τραγουδιέται πια, αλλά κάθεται κάτω από τον ίσκιο της χαρουπιάς κι αγναντεύει τη θάλασσα. Είναι ένα όνειρο που συχνά γίνεται βραχνάς. Είναι, πάνω απ’ όλα, μια στιγμή, μια στιγμιαία αναλαμπή, όπου στέκεσαι, κοιτάζεις το πέλαγος και λες, εδώ! Και ξέρεις πως έχεις βρει, μετά από τόσα ταξίδια, τόσες περιπέτειες και τόσους τόπους που έζησες, το προ τελευταίο λιμάνι. Κι αυτό σε γεμίζει γαλήνη και θλίψη μαζί. Ένας δυϊσμός που τόσο πολύ ταιριάζει σε αυτό το νησί, όπου τίποτα δεν είναι έτσι, χωρίς να είναι κι αλλιώς...

10 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

Συνήθως, αυτό το δυϊσμό αποπνέουν τα ιστορικά μέρη στο μεταίχμιο της αλλαγής μιας εποχής....Τη γαλήνη της ολοκλήρωσης ενός πλούσιου σε θρύλους και παραδόσεις παρελθόντος και τη θλίψη ενός άγνωστου μέλλοντος...

Ρωξάνη είπε...

Δέμων.. διάβαζα και σκεφτόμουν δηλ. ένιωθα, ότι σε αγαπάω ακόμα περισσότερο.

demetrat είπε...

σύθαμπο;

εμένα δε μ' αγαπάς ;;
:(((

δέμων
εγώ παιδεύτηκα με τρια σεντόνια να πω αυτό που είπες εσύ με δέκα γραμμές.
πως τελικά αυτό που μούκατσε στην ψυχούλα μου, από την πρώτη ώρα που πάτησα το πόδι μου στο νησί είναι αυτό:το "τίποτα δεν είναι έτσι , χωρίς να είναι αλλιώς" μαζί με την αίσθησι του εδώ.εδώ και πουθενά αλλού.

υ.γ τώρα σιγουρεύτηκα πως το καλοκαίρι ήρθε από εκεί.
στο καλό , ακόμα δεν κατάφερα να ξεμπλέξω.
εσύ στο μεταξύ κάνε τις πρόβες σου στα κιθαροτράγουδα ..
δ

Νάσια είπε...

Μπορεί να χρειάζεται κάποιος να 'χει ζήσει πολλούς τόπους και πολλές περιπέτειες για να μπορέσει να δει αυτή την Κύπρο που περιγράφεις. Δεν το μπορούν πολλοί, ξέρεις... Γι αυτό και δεν την αγαπούν πολλοί κι όσοι την αγαπούν την αγαπούν λίγο. Να 'σαι καλά που εσύ αντέχεις.

Ρωξάνη είπε...

και βέβαια Δήμητρα!:))

Ρωξάνη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔemΩΝ είπε...

Νά 'στε καλά όλοι σας. Όταν γράφω αυτά που έχω στην καρδιά μου μετά δεν ξέρω πώς να απαντώ στα σχόλια σας...

Καλό απόγευμα

ΔemΩΝ είπε...

Όλοι μισούμε λίγο-πολύ τον τόπο μας Νάσια, όσο και αν τον αγαπούμε, αφού είναι ταυτόχρονα η θαλπωρή κι η φυλακή μας...

herinna/ είπε...

Εσύ μιλάς για Κύπρο και διαβαζοντάς σε τα μάτια μου βουρκωσαν γιατί είχα την αίσθηση πως διάβαζα για την Πάρο. Είναι αυτό που είπες πιο πάνω για τον τόπο μας. Είναι κι αυτό που μέσα μας ψάχνει πάντα αιτία ν' αποδείξει την υπαρξή του, τρόπους να γεφυρώσει τις αντιθέσεις μας. Η αγάπη και η γλυκιά νοσταλγία στιγμών στον τόπο. Είσαι εσύ που ποτέ ο κυνισμός σου δεν κατάφερε να εξουδετερώσει την ευαισθησία σου, μην πω την ενίσχυσε κι όλας. Είμαι εγώ που ενώ γνωρίζω ποιο είαι το δικό μου Μεροσαυτό, ψάχνω ακόμα απεγνωσμένα να τό'βρω. Σ' ευχαριστώ από καρδιάς.

Δεν μπαίνω συχνά και δεν τα διαβάζω όλα με τη μία γιατί περάσαμε μια περιπέτεια με τον πατέρα του παιδιού που έκανε τριπλό μπαι πας και τώρα είναι στο σπίτι και ανωρρώνει με μένα από πάνω του. Θα επανέλθω...

ΔemΩΝ είπε...

Ελένη εύχομαι περαστικά!