Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Για ένα Ματζόρε

Όταν ο Τσιτσάνης επέλεγε να γράψει τον ύμνο της ελληνικής θλίψης με τη Συννεφιασμένη Κυριακή του σε μείζονα κλίμακα, ανατρέποντας όλες τις συμβάσεις που θέλανε τον πόνο, τα βάσανα και την πίκρα να κουρνιάζουν καλύτερα σε θλιμμένα μινοράκια, εξέφραζε, άθελα του ίσως, την ανάγκη της ελληνικής ψυχής να ξεφύγει από τη μοιρολατρία της Ανατολής και να βρει την αιώνια αισιοδοξία της ράτσας της. Αντί λοιπόν της συνηθισμένης κατηφόρας των Μινόρε, που οδηγούσε στο σεκλέτι και το κλάμα, έριξε μια σκάλα μείζονος θλίψης που οδηγούσε προς τα πάνω: στην αισιοδοξία και την ελπίδα. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που αυτό το τραγούδι έγινε ύμνος, γιατί άγγιξε με τον πιο αυθεντικό (τον αληθινά λαϊκό) τρόπο, τον πυρήνα της ψυχής του Έλληνα. Μιας ψυχής που δέχεται τον πόνο μόνο ως αντίτιμο της ελπίδας, που ξέρει την υπομονή, μόνο ως μονοπάτι προς την ανάταση.

Αυτό είναι που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται ο Έλληνας σήμερα. Ένα ματζόρε που θα μεταφράζει το σοκ, την οργή και τον πόνο σε μια μείζονα ελπίδα. Μια Συννεφιασμένη Κυριακή που θα τον οδηγεί ξανά στα τρίσβαθα της ψυχής του. Της ελληνικής (κι ας με συγχωρήσουν οι σύντροφοι) ψυχής του.

13 σχόλια:

Disdaimona είπε...

Πολύ καλό Δέμων!!

Λεμέσια είπε...

Ύμνος η Συννεφιασμένη Κυριακή...

Δυστυχώς, άργησα πολύ να γνωρίσω τον Τσιτσάνη, αλλά μετά με συνεπήρε...

Ειδικά τα "Σύννεφα σταχτόμαυρα"...
www.youtube.com/watch?v=ET2JpTChcBM

ΔemΩΝ είπε...

Δυσδαιμόνα ευχαριστώ...

Λεμέσια, ο Τσιτσάνης είναι απύθμενο πηγάδι γεμάτο δροσερό νερό, όποτε διψά η ψυχή μου ρίχνω τον κουβά και ξεδιψώ μαζί του.

ΔemΩΝ είπε...

Λεμέσια, μια και κάνουμε αφιερώσεις πάρε μια από μένα (επίκαιρη στην Κύπρο μια και η συζήτηση για την εκκλησία και τη φορολόγησή της...:) )

http://www.youtube.com/watch?v=TuaB_GcEFOU&feature=related

Λεμέσια είπε...

Τέλεια η ναργιλολιτανεία...
:)
Να 'σαι καλά...


(Δε "δίνει" ούτε ένα σεντ, δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος!)

herinna/ είπε...

Έτσι

Αριστερος είπε...

Τέλειο κείμενο, μπράβο! (Οι σύντροφοι σε συγχωρούν!)

Ένας εκ των Δυο! είπε...

Δέμωνα συντάσσομαι. Γι' αυτό το έμφυτο κλαψομούνι της φυλής έχω αρπαχτεί πολλάκις.
"Μα φταίει κι ο ίδιος ο λαός γιατί 'ναι μαραζιάρης" που λέει κι ο Σαββόπουλος.
Πάντως από Τσιτσάνη στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία μας ταιριάζουν περισσότερο "Τα λερωμένα τ' άπλυτα"
:)

ΥΓ:Και όχι ρε! Δε λέω πού πάει η αφιέρωση :)

ΔemΩΝ είπε...

Λεμέσια, σου λέει ο Αρχί, γιατί ρε, μήπως δίνουν οι άλλοι για να δώσω κι εγώ;

Ελένη, έτσι νομίζω

Αριστερέ, άφεριμ

Ένα, καλά ρε μη λες, αλλά εγώ σου αφιερώνω Παπαϊωάννου: Πέντε Έλληνες στον Άδη ;)

Ανώνυμος είπε...

Συντάσσομαι κι εγώ και αφιερώνω:

http://www.youtube.com/watch?v=TSQverDKF_g

Μυρτώ

ΔemΩΝ είπε...

Ανταποδίδω Μυρτώ

http://www.youtube.com/watch?v=dmT_Rrt0llc&feature=related

;)

Χ2 είπε...

Όλα χρειάζονται. Καιρός για να κλαψομουνιάσουμε, καιρός για να βάλουμε κλίμακες ματζόρε στο κλαψομούνιασμα. Λέμε τώρα...Θέλω να πω, υπάρχουν στιγμές που τρελαίνομαι για ένα ουσάκ.

ΔemΩΝ είπε...

κι εγώ ρε Χ2 επίσης...