Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Τραγικοί ήρωες μιας φαρσοκωμωδίας

Όλοι θέλουμε να φανταζόμαστε τους εαυτούς μας σαν τους ήρωες μιας τραγωδίας που σου κόβει την ανάσα, ή σε ένα επικών διαστάσεων δράμα, αλλά όταν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια τη ζωή μας αντιλαμβανόμαστε με αφόρητη πίκρα πως είμαστε απλοί παλιάτσοι στην πιο τραγική φαρσοκωμωδία σε ένα θέατρο παραλόγου. Αν κοιτάξουμε κατάματα αυτό τον κόσμο με μια έστω ελάχιστα ειλικρινή ματιά, και δούμε όλη αυτή την αληθινή δυστυχία της πείνας, των λιμών, των πολέμων, των βασανισμών, της ανεργίας, του εξευτελισμού, τι μπορούμε να πούμε για τη δική μας θλίψη, την μελαγχολία της ανίας μας και τα καθημερινά μας βάσανα, χωρίς να φανεί χυδαία υποκριτικό και τραγικά αστείο;

Και πάλι, όσο και να διαλογίζεται κανείς πάνω στο αληθινό δράμα και τη δυστυχία των ανθρώπων και όσο κι αν πιέζει τον εαυτό του να δει τη χυδαιότητα που κρύβεται πίσω από τα καθημερινά μικροβάσανα που κατακλύζουν την καθημερινότητα του, πάλι τα δικά του ασήμαντα βάσανα θα είναι αυτά που θα πιάσουν την πρώτη θέση στη σκέψη του και θα τον κάνουν να ξεχάσει το δράμα και τον πόνο του κόσμου. Γιατί η μόνη τραγωδία που παράγει αληθινό άγχος και πόνο στον άνθρωπο, είναι η δική του, προσωπική τραγωδία, όσο χυδαία ασήμαντη κι αν είναι συγκρινόμενη με την τραγωδία άλλων ανθρώπων. Για να μην αναφέρουμε κι εκείνη την τραγική περίπτωση όπου η συμφορά των άλλων λειτουργεί ως θεραπευτικό βάλσαμο για τους δικούς μας πόνους.

4 σχόλια:

Μυρτώ είπε...

Σε βρήκα!

:)

ΔemΩΝ είπε...

Ωραία, μπορείς τώρα να με επιστρέψεις;

Ρωξάνη είπε...

Είναι φορές που ευχήθηκα να μη μάθαινα για 'κείνο και το άλλο κακό στον κόσμο, γιατί εκτός από το να μην κοιμηθώ για κάποιες νύχτες (όπως τότε με το Μπεσλάν π.χ.) τι άλλο μπορούσα να κάμω; Οι εικόνες τους να σε κυνηγούν, κάποτε για χρόνια, ενός προσώπου, μιας είδησης, ο φόβος, η λύπη. Μα σε τι και ποιον οφελεί; Όταν δεν μπορείς πραγματικά τίποτα να κάμεις, εκτός από το να συναισθάνεσαι.. (επικίνδυνο πράγμα η ικανοποίηση που φέρνουν λίγα δάκρια...)
Κι όταν τα δικά μου "μικροβάσανα" με παραλύουν Δέμων,η σκέψη(των μεγάλων δεινών των άλλων) ποτέ δεν βοηθά στο να νιώσω καλύτερα(!) ή έστω να συνειδητοποιήσω την καλύτερη μοίρα μου..., ίσα ίσα που σε ρίχνει ακόμα πιο κάτω η αίσθηση της αδυναμίας, ίσως και της γελοιότητας του πράγματος όπως εσύ το θέτεις, της αδικίας, της ενοχής.
Κι από την άλλη το άγχος κι οι ενοχές είναι άχρηστα συναισθήματα που σε κρατούν όμηρό τους χωρίς να βοηθάς στ' αλήθεια κανέναν.

;)

ΔemΩΝ είπε...

σύθαμπο, εγώ έγραψα αυτό το κείμενο για τον άνθρωπο, όχι για τις εξαιρέσεις του

:)