Μοιάζει με παραλογισμό της ύπαρξης το γεγονός πως η ζωή κυλάει αργά και αδιάφορα (βαρετά και γεμάτη ανία θα έλεγε ένας μοντέρνος άνθρωπος) σαν το ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα, απαρατήρητη και σχεδόν α-βίωτη, μέχρι τη στιγμή που θα σε συναντήσει ο πόνος, η αρρώστια, η κακοτυχία, η αναποδιά – οι κάθε λογής δυσκολίες που θα σου υπενθυμίσουν με τρόπο τραγικό πως... η ζωή είναι εδώ! Έτσι έχουμε το παράδοξο, όταν όλα μάς πηγαίνουν καλά, η ζωή να χύνεται μέσα από τα χέρια μας και να χάνεται, ασυνείδητα και αμνημόνευτα και αντιθέτως, να τη βιώνουμε κάθε στιγμή τραγικά παρούσα και εν πλήρη συνειδήσει μόνο όταν όλα πάνε κατά διαόλου. Όποιος έχει μάτια να δει και νου για να παρατηρήσει, θα δει πως πίσω από αυτό το παράδοξο, κρύβεται όλη η σοφία και η αγάπη της φύσης, που συμπονά τον άνθρωπο και του χαρίζει αυτές τις ευλογημένες στιγμές μακάριας ασυνειδησίας, στη διάρκεια μιας ζωής που σημαδεύεται από τον καθημερινό μόχθο και τον πόνο – και πως τίποτα δεν είναι πιο αφύσικο και παράδοξο από τη μοντέρνα επιδίωξη και την επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου να «ζήσει την κάθε στιγμή».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Η φιλοσοφία της απαισιοδοξίας είναι όμορφη αλλά δεν παύει να είναι αντιδραστική. Όταν ο κόσμος χάνεται εσύ ασχολείσαι με ψυχολογικές πολυτέλειες. Δεν λες καλύτερα στον άνεργο που θα βρει ψωμί για την οικογενεια του;
Η τελευταία σου πρόταση είναι σωστή - με το συμπαθειο όμως, δεν θα αναφερθώ καθόλου στην ανοησία των προηγούμενων. Ωστόσο, σκέψου για λίγο πως υπάρχουν τα πρόσκαιρα ζητήματα και τα διαχρονικά (για να μη χρησιμοποιήσω τη βαρύγδουπη λέξη αιώνια)που απασχολούν τον άνθρωπο. Αν ο άνθρωπος έμενε στα πρόσκαιρα, χωρίς να μειώνω τη σημασία τους, θα το πω άλλη μια φορά, θα κρέμονταν ακόμα από τα δέντρα.
Οπότε ασχολήσου εσύ ως αριστερός με το φλέγον θέμα της ανεργίας για να συνεχίσουμε εμείς απτόητοι να ασχολούμαστε με πολυτέλειες ;)
Δημοσίευση σχολίου