Διάλειμμα

Όπως κάποιοι από σας θα θυμούνται, αυτό το ιστολόγιο - όπως και άλλα στο παρελθόν - στήθηκε ως ένα παιχνίδι· ένα παιχνίδι που θα επέτρεπε στον γράφοντα να κάνει αυτό που του αρέσει περισσότερο: να παίζει και να εξασκεί ταυτόχρονα την πένα και το μυαλό του. Δεν περίμενα ωστόσο πως αυτό το παιχνίδι (που στηρίχτηκε στη φράση του Διογένη που έχω ως επικεφαλίδα στον τίτλο του ιστολογίου) θα είχε τόση επιτυχία  που θα έφτανε στο σημείο να δημιουργήσει τόσο έντονες αντιπαραθέσεις που θα οδηγούσε φίλους που το παρακολουθούσαν ακόμα και στη διαγραφή του μπλογκ από τις λίστες των ιστολογίων τους, ούτε και πως θα απομάκρυνε άλλους με τους οποίους ήμασταν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε επαφή στα μπλογκ.

Έγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου πως ζητώ συγγνώμη από όλους όσους δεν έθιξα. Η πρόθεσή μου δεν ήταν να απαξιώσω τα δικά τους Πιστεύω σε σημείο που να μην τα αγγίξω, ώστε να θίξω και αυτούς, όπως έθιξα τα Πιστεύω άλλων. Απλώς έβαλα στο στόχαστρο τις πεποιθήσεις και τις ιδεολογίες εκείνες που ενώ όσοι τις ακολουθούν πιστεύουν ακράδαντα πως το κάνουν στο όνομα της ελευθερίας και της απελευθέρωσης από δογματισμούς και προκαταλήψεις, η ίδια η φιλοσοφία τους, τους οδηγεί να είναι τόσο δογματικοί και προκατειλημμένοι όσο κανένας άλλος - ή έστω, όσο οι φανατικοί όλων των ιδεολογιών. Αν λοιπόν δεν σας έθιξα δεν είναι γιατί δεν αξιολόγησα ως “σοβαρές” και άξιες κριτικής τις δικές σας πεποιθήσεις, αλλά γιατί εσείς δεν κυκλοφορείτε, σκέφτεστε και μιλάτε με “μάσκες”.

Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να γράφω εδώ μέσα. Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές αυτό το παιχνίδι γίνονταν ψυχοφθόρο και ακόμα περισσότερο, οι αντιδράσεις που προκαλούσε απογοητευτικές. Γιατί είναι άλλο πράγμα να γνωρίζεις πώς λειτουργεί ο άνθρωπος που κατέχεται από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες και άλλο να το βιώνεις. Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις πως ο άνθρωπος κάνει διάλογο μόνο με τον εαυτό του - δηλαδή μόνο με όσους συμφωνούν μαζί του - και άλλο να βιώνεις αυτόν τον αυτισμό του ιδεολογικού μονόλογου που οδηγεί σε πνευματική μουγκαμάρα.

Όπως και νά ‘χει, έχοντας συμπληρώσει αισίως εκατόν πενήντα αναρτήσεις και οκτώ μήνες παρουσίας σε αυτό τον χώρο, είναι νομίζω μια καλή στιγμή να ευχαριστήσω όλους όσους πέρασαν από δω, είτε σχολίασαν, είτε όχι και να κάνω ένα μικρό διάλειμμα.

Εις το επανιδείν.

...

Και κλείνοντας αυτό το παράθυρο, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από όλους όσους δεν έθιξα.

Εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;

Αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη

-Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποίοι είναι οι λόγοι;

-Κ.Κ.: Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτηση, για ποιον λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

-Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Κ.Κ.: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης...

-Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

-Κ.Κ.: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματα τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω... Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά»;

-Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε, θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

-K.K.: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μια τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο... Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα... Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

-Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;

-Κ.Κ.: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

-Θέλετε να πείτε ότι αντιθέτως σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη...

-Κ.Κ.: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: «Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

Αυτή η θλίψη που λέγεται Ελλάδα

Μου φαίνεται απίστευτο και με γεμίζει θλίψη κι απογοήτευση το γεγονός πως, όπως είδα χθες στην τηλεόραση, οι Έλληνες πολιτικοί εν όψει εκλογών περπατούν στους δρόμους, κάνουν χειραψίες, χαριεντίζονται, χασκογελούν, τάζουν, υπόσχονται, μιλούν σε συγκεντρώσεις και δεν έχει πέσει ακόμα ΟΥΤΕ ΕΝΑ γιαούρτι, ούτε μια ντομάτα, δεν έχει ακουστεί καν μια κραυγή, ή ένας ψίθυρος: κλέφτες, απατεώνες, λωποδύτες, έστω: άχρηστοι! Τι περίεργο αλήθεια. Και σήμερα, όλα είναι σαν χθες. Σαν να μην υπάρχουν άστεγοι, σαν να μην διογκώνονται οι στρατιές των ανέργων, των πεινασμένων, των  εξωθημένων στην πείνα γερόντων - αχ! των γερόντων, που αυτό το ανάλγητο, σιχαμένο, ξεφτιλισμένο κράτος τόλμησε και πέτυχε χωρίς να ανοίξει μύτη να πετσοκόψει τις πενιχρές συντάξεις τους και να τους καταδικάσει στη φτώχεια και την ανέχεια! Τι διάολο λαός είναι αυτός που ανέχεται να πληρώνει ο γέροντας τα σπασμένα ενός πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε πολιτικούς που από γύφτοι και λίγδηδες που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους κατέληξαν με βίλες και υπεράκτιες εταιρίες και δεν έχει κάψει ακόμα συθέμελα αυτό το ανοσιούργημα; Που τους ανέχεται να γυρίζουν στις αγορές και να αγορεύουν πατώντας πάνω σε πτώματα ονείρων, πάνω στα κουφάρια μιας χαμένης εθνικής αξιοπρέπειας; Ένας μουγγός λαός, σκυμμένος, υποταγμένος, τρομαγμένος παρακολουθεί το μαχαίρι που πέφτει και πετσοκόβει ζωές, υπολήψεις, υπερηφάνειες, όνειρα· το κοιτάζει και παρακαλεί να πέσει στο κεφάλι, στη ζωή, στην οικογένεια, στο παιδί του γείτονα· το κοιτάζει μοιρολατρικά και παρακαλεί να μην έχει φτάσει ακόμα η σειρά του. Αφού πρώτα έχει σιωπηλά συμφωνήσει να θυσιαστούν οι γιαγιάδες και οι παππούδες του για να σωθούν τα αφεντικά που θα στέρξουν να τον ταΐσουν!

Υπάρχει μια χώρα που έχει καταδικάσει τον λαό της αντί για ζωή, να αναζητά, ως είδος υπό εξαφάνιση, την επιβίωση. Αυτή η σύγχρονη θλίψη που λέγεται Ελλάδα.

Άκρα του φόβου σιωπή

Στη Γαλλία εκατομμύρια κουτόφραγκοι διαδηλώνουν κατά του νόμου για τη σύνταξη (αδιαφορώντας για τη ζημιά στον τουρισμό και την κακή εικόνα της χώρας τους στον κόσμο!!!). Στην Ελλάδα δεν διαδηλώνει ούτε ένας κατά της χειρίστης μορφής καταπάτησης όχι μόνο των δικαιωμάτων μας αλλά και της νοημοσύνης μας - αν εξαιρέσουμε καμιά διακοσαριά καλόπαιδα που τους κακοφαίνεται που μετά από τόσο γλείψιμο σε τόσες κατουρημένες ποδιές, τους πετάνε σαν τα απαγορευμένα αποτσίγαρα στα τασάκια των καφενείων και κλείνουν τον “ιερό” βράχο. Θυμάστε εκείνο το παλιό ρητό: μαγκιά, κλανιά και κώλος φινιστρίνι; Όταν μας κλείναν τα μαγαζιά στις δύο (α, ρε Βαγγέλη Γιαννόπουλε!) πλημμύριζαν οι δρόμοι διαμαρτυρόμενους καλοπερασάκηδες. Τώρα που σοβάρεψαν τα πράγματα (και μας παίρνουν μέχρι και τα σώβρακα) μόκο οι μάγκες!

Αθώωση

Πιστεύω, άρα είμαι αθώος: κάθε υπόνοια ανεξάρτητης σκέψης, είναι απλώς - ανυπόστατη.

Γαβ!

Όλες οι θρησκείες οδηγούν αργά ή γρήγορα τους πιστούς τους σε διάσπαση: Ορθόδοξοι, αιρετικοί, δογματικοί, ρεβιζιονιστές, εξτρεμιστές, ανανεωτικοί, κονταροχτυπιούνται για την ορθότητα της Πίστης. Ο λόγος νομίζω είναι πως ενώ όλοι έχουν δει το Φως το Αληθινό - το οποίο ως γνωστόν είναι Ένα - ο καθένας το είδε από διαφορετική οπτική γωνία. Άλλος την ώρα της Εμφάνισης βρίσκονταν στην Δύση, άλλος στην Ανατολή - οι περισσότεροι δε το είδαν σαν αντανάκλαση στη σκέψη των άλλων. Έτσι λοιπόν, αν και το Φως είναι ένα, είτε το ονομάζουμε Χριστό, είτε Μαρξ, είτε Βούδα, είτε Μωάμεθ και πάει λέγοντας, οι αντανακλάσεις του είναι πολλές. Η Πίστη όμως είναι Μία. Κι όπως όλα τα σπουδαία, ανθρώπινα πράγματα ( π.χ. Έρωτας, Δικαιοσύνη, κ.λπ..) είναι Τυφλή. Το ίδιο και τα μυαλά που την υπηρετούν. Αν κάποιος ρίξει λίγο φως στο σκοτάδι τους, θα τον ακολουθούν για πάντα, με την εκείνη την ωραία και άδολη πίστη του σκύλου προς το αφεντικό του. Κι επειδή συνήθως τα αφεντικά είναι πολλά, δημιουργούνται μικρές και μεγάλες αγέλες πιστών που τους ακολουθούν κατά πόδας, γαβγίζοντας, γλύφοντας και μασουλώντας, ωραίες, μεγάλες κουβέντες, ροκανίζοντας ταυτόχρονα το κόκαλο μιας ελπίδας.

Ανακοίνωση

Παρακαλείται ο κάτοχος της Αλήθειας να την μετακινήσει λίγο πιο κει γιατί μας κλείνει την θέα του κόσμου.

Μέλισσες της μελαγχολίας

Έχει η θλίψη γύρη - εξ ου το μέλι
και την τρυγούν πετώντας γύρω της
οι μέλισσες της μελαγχολίας
με τα όμορφα θλιμμένα μάτια
τα λεπτά τρεμάμενα χέρια
και τα ηδονικά τα χείλη

Κύπριος Δεσμός

Όλα τα άλυτα προβλήματα παράγουν πολώσεις που δυσκολεύουν όλο και περισσότερο τη λύση τους. Είναι σαν ένα σκοινί με έναν κόμπο στη μέση όπου τραβάν οι μεν από δω και οι δε από κει, πιστεύοντας ακράδαντα πως έτσι θα λυθεί κάποτε ο κόμπος. Από κανενός το μυαλό δεν περνάει πως πρέπει να αφήσουν τις άκρες και να λύσουν τον κόμπο στη μέση.
 

Φυσικά, στο τέλος το σχοινί πάντα κόβεται κι όσοι το τραβούν πέφτουν.

Φλογοβόλο

Μόνο ο ερωτικός άνθρωπος κατέχει το βλέμμα που διαπερνά το κορμί και φτάνει στην ψυχή - και αγγίζοντας την ψυχή, πυρπολεί το κορμί εκ των έσω.

Κλώνοι

Το να είσαι ιδεολόγος σημαίνει να είσαι το πιστό αντίγραφο της σκέψης κάποιου άλλου. Οι οπαδοί πάλι, είναι κακά αντίγραφα μαζικής παραγωγής που έχουν υποστεί τη διαδικασία της τυποποίησης.

Ιδεολογικός καθωσπρεπισμός

Το ότι η έννοια της πολιτικής ορθότητας δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη δικτατορία επί της έκφρασης κάποιοι το αντιλαμβάνονται και κάποιοι όχι. Γεγονός είναι ωστόσο πως αφού οι φιλελεύθεροι ανθρωπιστές εμπέδωσαν καλά το ρητό “η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει” κατέληξαν στο συμπέρασμα πως λίγο ιδεολογικό πιπέρι μπορεί να μειώσει την βία που εκφράζουν οι λέξεις. Ο στόχος δεν είναι παρά ένα λεξιλόγιο αμβλυμένο, στρογγυλό, μαλθακό, χωρίς γωνίες - δηλαδή ένα λεξιλόγιο εκπορευόμενο από εγκεφάλους εκπαιδευμένους στην αυτολογοκρισία. Λέξεις που πρώτα πρέπει να περάσουν από τον επεξεργαστή “Καλό-Κακό” πριν καν προλάβουν να ξεστομιθούν. Κάτι σαν τον αυτόματο διορθωτή κειμένων δηλαδή, μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με τον αυτόματο διορθωτή σκέψεων. Όλα αυτά φυσικά στο όνομα του ανθρωπισμού, της δικαιοσύνης και της κατάργησης των διακρίσεων. Για να παραφράσουμε τον Fromm, (το γνωμικό του οποίου έχουμε μόλις πριν αναρτήσει), όπως η βιομηχανική παραγωγή απαιτεί την τυποποίηση των εξαρτημάτων, έτσι και ο έλεγχος της πνευματικής διαδικασίας χρειάζεται την τυποποίηση των λέξεων. Και αυτή ακριβώς η τυποποίηση ονομάζεται “πολιτική ορθότητα”.

Σας κάνει μήπως εντύπωση το γεγονός πως αυτό το κίνημα ξεκίνησε από την κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού-του-ψευδεπίγραφου και της δικτατορίας του πολιτικού καθωσπρεπισμού και από την κορωνίδα αυτού - ήτοι, από την φιλελεύθερη αμερικάνικη αριστερά;

Tυποποίηση

Όπως η βιομηχανική μαζική παραγωγή χρειάζεται την τυποποίηση των εξαρτημάτων, έτσι και η κοινωνική διαδικασία χρειάζεται την τυποποίηση των ανθρώπων. Και αυτή η τυποποίηση ονομάζεται ισότητα.

Erich Fromm

Νοσταλγία

Σήμερα μου λείπει η Αθήνα και οι φίλοι μου, οι μουσικές γωνιές της και η ταβέρνα στο Χαλάνδρι, που χαμογελάει η παλιόγρια κάθε φορά που ακούει ξανά τα τραγούδια μας - και γίνεται για λίγο πάλι νέα και κόκκινη. Με εκείνο το αγνό κόκκινο των ψευδαισθήσεών μας. 

Μιχάλη, άραγε θυμάσαι που έλεγες πως θα μας πνίξει το ροζ;

"Αυτό"

Από το "Ημερολόγιο ενός μισάνθρωπου"

Μια μέρα που δεν διέφερε σε τίποτα από όλες τις άλλες, μου ήρθε αυτή η σκέψη πως οι μέρες είναι όλες ίδιες, τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή την αιώνια επανάληψη παρά μόνο ο τρόπος που τις κοιτάζουμε. Ένα ηλιοβασίλεμα είναι πάντα ένα ηλιοβασίλεμα. Όταν γυρνάς κουρασμένος από τη δουλιά ή δεν το προσέχεις, ή το αντιλαμβάνεσαι σαν ενόχληση στα κουρασμένα μάτια σου. Κι ωστόσο, όταν διαβάζεις ένα ωραίο ποίημα για το ηλιοβασίλεμα, θυμάσαι τις στιγμές που βούρκωσες αντικρίζοντάς το. Τι το σπουδαίο είχε εκείνο το ηλιοβασίλεμα σε σχέση με όλα τα άλλα που έχεις ζήσει; Τίποτα. Το σπουδαίο   (ή το χυδαίο) “είναι” μέσα σου κι αυτό που έκανε μαγευτικό εκείνο το ηλιοβασίλεμα ήταν η ματιά σου εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Τα πράγματα γύρω είναι αυτά που είναι. Ίδια και απαράλλακτα μέρα με τη μέρα. Αυτό που αλλάζει είναι το βλέμμα πάνω τους. “Δεν υπάρχει ήλιος ή γη παρά ένα χέρι που αγγίζει τη γη, ένα μάτι που κοιτάζει τον ήλιο”.

Από τότε προσέχω πάντα τα μάτια των ανθρώπων. Σκέφτομαι “αυτό” που κατοικεί “εκεί” και με κοιτάζει μέσα από αυτά τα μάτια. “Αυτό” που έχει ντυθεί τούτο ή εκείνο το σώμα και το κινεί πέρα δώθε, του δίνει εντολές και κυρίως, κοιτάζει, εποπτεύει, αντιλαμβάνεται και ορίζει τον κόσμο. Όταν “αυτό” με κοιτάζει παγώνω. Καταλαβαίνω πως με ορίζει στον κόσμο καθώς με κοιτάζει, με εποπτεύει και με αντιλαμβάνεται. Αγανακτώ καθώς αντιλαμβάνομαι πως αυτόματα με ορίζει και με τοποθετεί στον κόσμο - κατά το δοκούν. 

Κάπως έτσι ξεκίνησε η εμμονή μου με τα μάτια. Το μόνο σημείο του σώματος που αν παρατηρήσεις καλά αχνοφαίνεται “αυτό”. Όπως μερικές φορές πίσω από ματάκι της πόρτας, βλέπεις το μάτι που σε παρακολουθεί καθώς χτυπάς το κουδούνι και περιμένεις να σου ανοίξουν σε ένα άγνωστο διαμέρισμα. Το σώμα είναι έτσι φτιαγμένο που να σου δίνει την ψευδαίσθηση ενός όλου, όπως ακριβώς οι πολυκατοικίες σε κάνουν να ξεχνάς πως κάποιοι ζουν μέσα τους. Όταν κοιτάξεις όμως τα μάτια, τότε αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μηχάνημα που εκτελεί τις εντολές που του δίνει “αυτό”: Κρυμμένο, καταχωνιασμένο κι “αυτό” - όπως ο ιδιοκτήτης που μένει κρυμμένος πίσω από την πόρτα του διαμερίσματος και παρακολουθεί τις κινήσεις σου -  μέσα σε εμπειρίες, προσωπικά τραύματα, νίκες και διαψεύσεις, μια ολόκληρη προσωπική ιστορία τυλιγμένη σαν πλοκάμια από χταπόδι γύρω του να το σφίγγουν, γεμάτο από κρυφές πληγές, ταμπού, στερήσεις, επιθυμίες, τυλιγμένο αιώνια στη σκοτεινή και αναπόδραστη μοναξιά του, κοιτάζει τον κόσμο. Εποπτεύει τον κόσμο. Ορίζει τον κόσμο. 

 

Αδύνατον να το πλησιάσεις.

Η χειρότερη εκδοχή “αυτού” είναι αυτή που παράγει υγρά, κρύα χέρια. Έτσι, μια απλή χειραψία μπορεί να πάρει τραγικές διαστάσεις μέσα μου. Η οπτική επαφή με “αυτό” και η αίσθηση της παγωμάρας που παράγει το άγγιγμά του μέσω του χεριού - “η αφή του αίσχους του”, όπως το ονόμασα κάποτε - με ταράζει. Αυτό που με αγγίζει και σφίγγει ελαφρά το χέρι μου, δεν είναι απλώς ένα χέρι. Είναι “αυτό” που μέσα από την αφή αναζητά πληροφορίες για μένα. Αγγίζοντάς με ρουφά μέσω των αισθητηρίων οργάνων του την ουσία μου με σκοπό να με καθορίσει. Νιώθω τότε την ουσία μου να χάνεται καθώς τη ρουφά, να περνά ταξιδεύοντας μέσα από σκοτεινούς νευρώνες, να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα πέριξ των σπλάχνων και να καταλήγει σε “αυτό”. Έχω αυτόματα χαθεί. Έχω μεταβληθεί σε παράσταση. Μια εικόνα μεταβλητή, εύπλαστη - ένα πράγμα, ένα ακόμα αντικείμενο, ένα αντικειμενοποιημένο εγώ. Ένα εγώ δηλαδή - χαμένο!

Η λογική του σύγχρονου δούλου απέναντι στο κράτος

Οι άνδρες της πυροσβεστικής υπηρεσίας στο Τενεσί κοιτούσαν με απάθεια το σπίτι της οικογένειας Κράνικ να καίγεται έως ότου οι φλόγες το κατέστρεψαν ολοσχερώς, καθώς οι εντολές που είχαν ήταν να μην επέμβουν αφού η οικογένεια είχε ξεχάσει να πληρώσει την ετήσια συνδρομή των 75 δολαρίων.

 Η 67χρονη Πολέτ Κράνικ δήλωσε ότι δεν είναι θυμωμένη με τους άνδρες της πυροσβεστικής υπηρεσίας αφού δεν είχαν άλλη επιλογή από το να κάνουν ότι τους διέταξε ο προϊστάμενός τους και από τη στιγμή που ξέχασε να πληρώσει την ετήσια συνδρομή μάλλον έτσι έπρεπε να εξελιχθούν τα πράγματα.

Οι πυροσβέστες επενέβησαν μόνο όταν οι φλόγες πλησίασαν γειτονικό σπίτι, αφού πρώτα βεβαιώθηκαν ότι ο ιδιοκτήτης του είχε καταβάλει τα 75 δολάρια για προστασία.

Εξωσωματική εμπειρία

"Παίζοντας με μανιτάρια"

Μια μέρα βγήκε η ψυχή απ’ το σώμα μου
“Μπα, καλά είμαι εκεί μέσα” βεβαιώθηκε
και κρύφτηκε ξανά στην άβυσσό μου
“Ποιος ξέρει τι σόι πετσί θα με κουβαλά
μετά απ’ αυτόν” σκέφτηκε για λίγο και μελαγχόλησε

“Από σώμα σε σώμα, τόση αιωνιότητα!” ψιθύρισε
“να υπήρχε Θεέ μου ένας θάνατος και για μένα!”

(Στο μεταξύ, εγώ είχα δει τον Χάρο με τα μάτια μου
κι είχε πάει η ψυχή μου στην Κούλουρη!)

Το θυμήθηκα με αφορμή αυτό

Πονηρός ο Εγγλέζος...

 ή  Σκέψεις της Δεκέλειας

Όσο διαρκεί η διαμάχη μεταξύ των τέκνων των μητέρων πατρίδων, ένας κατακτητής θα παραμένει στο απυρόβλητο. Δηλαδή, για μερικές ακόμα δεκαετίες - στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου έγινε η ανακήρυξη του ανεξάρτητου κράτους της Κύπρου, η οποία ως τότε ήταν αποικία της Μεγάλης Βρετανίας. Στις συνθήκες αυτές δυο περιοχές, η Δεκέλεια και το Ακρωτήρι εξαιρέθηκαν ρητά από την ανεξαρτησία και δεν συμπεριλήφθηκαν στο νέο κράτος. Έτσι εξακολουθούν να αποτελούν βρετανικό έδαφος.  

Βικιπαίδεια

Υπεράσπιση του αφανούς

Ο λόγος ήταν πάντα μοναχικός και ουσία  ασκήτευε πάντα στην αφάνεια.

Tο ένα που υπονομεύει όλα τα άλλα

Μια ελπίδα για να ζεις
Μια αγάπη για να ονειρεύεσαι
Μια αλήθεια για να κρατηθείς
Ένα λόγο για να πεθάνεις

Περί θλιμμένων κατάνυξις

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

 Τάσος Λειβαδίτης

 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ