Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Διάλειμμα

Όπως κάποιοι από σας θα θυμούνται, αυτό το ιστολόγιο - όπως και άλλα στο παρελθόν - στήθηκε ως ένα παιχνίδι· ένα παιχνίδι που θα επέτρεπε στον γράφοντα να κάνει αυτό που του αρέσει περισσότερο: να παίζει και να εξασκεί ταυτόχρονα την πένα και το μυαλό του. Δεν περίμενα ωστόσο πως αυτό το παιχνίδι (που στηρίχτηκε στη φράση του Διογένη που έχω ως επικεφαλίδα στον τίτλο του ιστολογίου) θα είχε τόση επιτυχία  που θα έφτανε στο σημείο να δημιουργήσει τόσο έντονες αντιπαραθέσεις που θα οδηγούσε φίλους που το παρακολουθούσαν ακόμα και στη διαγραφή του μπλογκ από τις λίστες των ιστολογίων τους, ούτε και πως θα απομάκρυνε άλλους με τους οποίους ήμασταν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σε επαφή στα μπλογκ.

Έγραψα στην προηγούμενη ανάρτησή μου πως ζητώ συγγνώμη από όλους όσους δεν έθιξα. Η πρόθεσή μου δεν ήταν να απαξιώσω τα δικά τους Πιστεύω σε σημείο που να μην τα αγγίξω, ώστε να θίξω και αυτούς, όπως έθιξα τα Πιστεύω άλλων. Απλώς έβαλα στο στόχαστρο τις πεποιθήσεις και τις ιδεολογίες εκείνες που ενώ όσοι τις ακολουθούν πιστεύουν ακράδαντα πως το κάνουν στο όνομα της ελευθερίας και της απελευθέρωσης από δογματισμούς και προκαταλήψεις, η ίδια η φιλοσοφία τους, τους οδηγεί να είναι τόσο δογματικοί και προκατειλημμένοι όσο κανένας άλλος - ή έστω, όσο οι φανατικοί όλων των ιδεολογιών. Αν λοιπόν δεν σας έθιξα δεν είναι γιατί δεν αξιολόγησα ως “σοβαρές” και άξιες κριτικής τις δικές σας πεποιθήσεις, αλλά γιατί εσείς δεν κυκλοφορείτε, σκέφτεστε και μιλάτε με “μάσκες”.

Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να γράφω εδώ μέσα. Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές αυτό το παιχνίδι γίνονταν ψυχοφθόρο και ακόμα περισσότερο, οι αντιδράσεις που προκαλούσε απογοητευτικές. Γιατί είναι άλλο πράγμα να γνωρίζεις πώς λειτουργεί ο άνθρωπος που κατέχεται από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες και άλλο να το βιώνεις. Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις πως ο άνθρωπος κάνει διάλογο μόνο με τον εαυτό του - δηλαδή μόνο με όσους συμφωνούν μαζί του - και άλλο να βιώνεις αυτόν τον αυτισμό του ιδεολογικού μονόλογου που οδηγεί σε πνευματική μουγκαμάρα.

Όπως και νά ‘χει, έχοντας συμπληρώσει αισίως εκατόν πενήντα αναρτήσεις και οκτώ μήνες παρουσίας σε αυτό τον χώρο, είναι νομίζω μια καλή στιγμή να ευχαριστήσω όλους όσους πέρασαν από δω, είτε σχολίασαν, είτε όχι και να κάνω ένα μικρό διάλειμμα.

Εις το επανιδείν.

12 σχόλια:

Penny είπε...

αυτό μάλιστα.
αυτό είναι ένας επίλογος που ταιριάζει καλύτερα.

εις το επανιδείν, εύχομαι, από καρδιάς, και δύναμη για..το διάλειμμα (όπου ως γνωστόν γίνονται τα καλύτερα)

speira είπε...

Άντε πάλι μετακόμιση.
Πρίγκιπα να κάνεις διάλειμμα για λόγους δικής σου κόπωσης κλπ είναι σεβαστό, αλλά να αναπαύεσαι για αντιδράσεις τρίτων δε λέει.
Σμουτς

ΔemΩΝ είπε...

Penny merci :)

αυτοκράτειρα, αν κάτι τέτοιο βγαίνει ως νόημα από το κείμενό μου, το έχω διατυπώσει λάθος: οι αντιδράσεις εκλαμβάνονται ως επιτυχία του "πειράματος". Το ίδιο το πείραμα όμως με κούρασε.

(Άσε που πρέπει κάποτε να ασχοληθώ και να βρω κανέναν εκδοτικό οίκο για τα μυθιστορήματα μου που μένουν στο συρτάρι;) )

φιλιά κι από δω...

Χ2 είπε...

Νίκο, περάσαμε ωραία κι από εδώ. Εμείς οι πιστοί αναγνώστες σου παραμένουμε στη διάθεσή σου μέσω μέηλ, για οτιδήποτε έχετε ευχαρίστηση. Πιστεύω βέβαια ότι θα επανέλθεις, αλλά και να μην επανέλθεις μην τρελαθούμε κιόλας...Αυτή τη σκλαβιά του "κρατάω με νύχια και με δόντια το ιστολόγιο", δεν την κατάλαβα ποτέ. Για όσο γουστάρουμε και για όσους γουστάρουμε, λοιπόν, φίλε Νίκο. Να είσαι καλά.

Ένας εκ των Δυο! είπε...

Έλα τί θα γίνει τώρα, αυτή την δουλειά θα κάνουμε;
Ρε συ Δέμων μήπως μας πουλάς σταριλίκια φεύγω έρχομαι κλπ; χαχα, αστειεύομαι... Πάντως κι ο Σάντος οτί κουράστηκε μας έλεγε κι εμάς τους Παοκτζήδεςε το καλοκαίρι και σε μια βδομάδα ανέλαβε την Εθνική. Μήπως ετοιμάζεσαι να αναλάβεις την Εθνική Κύπρου και να πάρουμε πίσω τον Αναστασιάδη; Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί..:)

Φαίδρα Φις είπε...

βίβα στα διαλείμματα ΔemΩΝ
καλή τύχη κι από μένα
τα ξαναλέμε

Νάσια είπε...

Νιώθοντας πως μου έχεις λείψει τον τελευταίο καιρό, βρήκα και διάβασα τώρα αυτή την τελευταία ανάρτηση κι έμαθα για το διάλειμμά σου... να σου πω μόνο ότι ελπίζω πως δεν θα κρατήσει για πολύ...

Λεμέσια είπε...

"Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές αυτό το παιχνίδι γίνονταν ψυχοφθόρο και ακόμα περισσότερο, οι αντιδράσεις που προκαλούσε απογοητευτικές. Γιατί είναι άλλο πράγμα να γνωρίζεις πώς λειτουργεί ο άνθρωπος που κατέχεται από προκαταλήψεις και ιδεοληψίες και άλλο να το βιώνεις. Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις πως ο άνθρωπος κάνει διάλογο μόνο με τον εαυτό του - δηλαδή μόνο με όσους συμφωνούν μαζί του - και άλλο να βιώνεις αυτόν τον αυτισμό του ιδεολογικού μονόλογου που οδηγεί σε πνευματική μουγκαμάρα."

Έχω κάνει παρόμοιες διαπιστώσεις εδώ και πολύ καιρό, Δέμων. Δυστυχώς, πολύ λίγα άτομα αντέχουν το διάλογο, ιδιαίτερα όταν δεν πείθουν με τις (συχνά) προκατασκευασμένες τους απόψεις. Ακόμη χειρότερα είναι, όταν υπάρχει μια συναισθηματική ταύτιση με το αντικείμενο της συζήτησης. Εκεί παύει κάθε νόημα και γέφυρα επικοινωνίας.

Εύχομαι να επιστρέψεις, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, δριμύτερος και να συνεχίσεις να προβληματίζεις με τις αναρτήσεις σου.
Σ' όποιον αρέσουμε - όπως λέει και το τραγούδι - για τους άλλους δε θα μπορέσουμε...
:)

Ανώνυμος είπε...

Ελπίζω κι εγώ να είναι σύντομο το διάλειμμά σου και κυρίως παραγωγικό.

Μυρτώ

ΔemΩΝ είπε...

Ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Τώρα είναι αστείο ή τραγικό το ότι σε ξαναβρήκα μετά από τόσο καιρό κι ενώ εσύ ετοιμάζεσαι να την κάνεις πάλι;

Ελπίζω το διάλειμμα να είναι προσωρινό!

Ειρήνη

Disdaimona είπε...

ο διάλογος μπορεί να στηριχτεί μόνο στην εντιμότητα των προθέσεων και στην ευθύτητα.

αν σε θεωρώ φασίστα θα σε πω φασίστα και πίσω σου και μπροστά σου. δεν θα σε πω μπροστά σου φίλο και πίσω σου φασίστα.

πόσο δε μάλλον,να έχω να λέω μετά,πως το κλείσιμο της πόρτας της φιλίας οφείλεται στη μη ανοχή του άλλου στον έντιμο διάλογο και... πως το είπαμε...την κατοχή του μυαλού του από ιδεοληψίες.

αν το ποστ αφορά εμένα, απόδειξη της μη ιδεοληψίας μου είναι η εξαρχής επιλογή μου να είσαι στην μπάρα των προτεινόμενων αξιόλογων κατ΄εμέ ιστολογίων κι όχι επειδή είχαμε ποτέ μιλήσει ή έστω ανταλλάξει μια κουβέντα φιλική.

δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για τα συναισθήματα που τους προκαλούμε Δέμων.