Σε έναν φωταγωγημένο, γιορτινό δρόμο της πόλης, ένα κενό, συναντάει ένα άλλο κενό. Πιάνονται χαρούμενα απ’ το χέρι και περπατούν, σαν ωραία αντίγραφα των life style περιοδικών. Το βήμα τους λικνιστό και ανάλαφρο, σα να μην τολμούν να αφήσουν το χνάρι τους πάνω στη γη. Λάμπουν, όπως λάμπουν τα νεκρά αστέρια στον ουρανό, που εκατομμύρια χρόνια μετά, θαυμάζουμε τη λάμψη του θανάτου τους. Μόνο που αυτά δεν τα φωταγωγεί ο θάνατος, αλλά το άδειο, που χάσκει μέσα τους και σε κάνει να πιστέψεις πως η ευτυχία, είναι μια φούσκα που μεγαλώνει, όσο ο άνθρωπος αδειάζει από περιεχόμενο και γεμίζει με αέρα κοπανιστό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου