Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Δυσοσμία

Υπάρχεις με κάθε τρόπο. Σαν ζώο, σαν μονοκύτταρος οργανισμός, σαν μαλάκιο. Σαν άνθρωπος όμως υπάρχεις μόνο από τη στιγμή που προκαλείς ευθαρσώς τη μοίρα σου αγνοώντας με θάρρος ή και με θράσος την φοβική επίκληση του πεπρωμένου σου. Όταν στέκεσαι όρθιος απέναντι στους ανέμους. Όταν οι καταιγίδες δυναμώνουν τη θέληση σου να φτάσεις στον προορισμό σου κι όχι να βρεις καταφύγιο στο πρώτο λιμάνι. Όταν ο πόνος, η κακοτυχία και η αποτυχία σε κάνουν πιο δυνατό. Τόσο δυνατό που να επιλέγεις ακόμα και το θάνατο. Δεν με πείθεις όμως πως έτσι έχουν τα πράγματα όταν πηδάς σπρωγμένος από ένα χρέος στην τράπεζα, ένα αυτοκίνητο που δεν έχεις βενζίνη να το γεμίσεις - ακόμα και όταν σε σπρώχνει η ντροπή των συσσιτίων, κάτι μυρίζει άσχημα σε ένα τέτοιο τέλος. Μια αποσύνθεση που άρχισε πολύ πριν τον βιολογικό σου θάνατο. Μια δυσοσμία πεθαμένων αξιών. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: