Το κλάμα του Emigrantou

Ώρια μου ροντινέddα
πλέα τάλασσα σ αγκουάddει
τσε απού ρτεσαι και στάζει
μ ούτον καλόν τζιαιρό.

Βαστά το πέτον άσπρο
μαύρε βαστά τες άλε
σταυρί κουλόρ ντι μάρε
με τη η κούντα λιο νοιττή.

Αρώτησα τη μάνα μου
την πλέον αγαπημένη
έχει τόσο κα με μένει
πούρου ναχει να με δει.

Αρώτησα τον τσιούρη μου
σ όλη την γκετονία
τσε αν είχεν ομιλία
πόσα είχε να μου πει.

Καημένον μπρος την τάλασσα
εβώ σε κανονώ
λίον γκέρνει λίον καλέει
λίον εγγίτζει το νερό.

Μα σου τιπό μου λέει
για πόσα σε ρωτώ
λίον γκέρνει λίον καλέει
λίον εγγίτζει το νερό.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ