Άυπνος Μοίρα

 


Χυμά η μέρα απ’ τα βουνά
πόλη που βούλιαξε στη λάσπη
καράβι άδειο στο βοριά
χωρίς πανιά χωρίς ψυχή
μέσα του την ημέρα θάβει

άνεμος μαύρος στεναγμός
ήλιος στεγνός που ανατέλλει
μυρίζει άσχημα ο καιρός
μέρα βαριά μέρα μουγγή
άυπνος μοίρα παραστέκει

παλιά πληγή πού ΄ναι βαθιά
σαν το φαράγγι στέκει
τα μαύρα φτερουγίζουνε πουλιά
του χρόνου που δεν μαρτυρά
μόνο κρατάει κι αντέχει

άυπνος μοίρα σ’ ακουμπά
η σιγαλιά του ποταμού μέσα σου τρέχει
κυλάει του χρόνου ο ρυθμός αργά
λίγο η σιωπή, η μοναξιά
σαν όνειρο το παν κυλάει και φεύγει