Κάποτε όλα τα φαιδρά θα έχουν τελειώσει
κι οι ψευδαισθήσεις σου θα έχουν μαραθεί
αργά ή γρήγορα θέλεις δεν θες κι εσύ θα νιώσεις
πως είναι δίκοπο μαχαίρι η ζωή
πως πριν εσύ τα όνειρά σου αποσώσεις
η γκιλοτίνα θά ‘χει πια περίτρανα στηθεί
Κι αν πήρες κάποτε κάποιου θυμού τ’ αλφαβητάρι
κι αν βρήκες λόγια να γλυκάνεις τον καημό
με τη σημαία σου στου κόσμου το παζάρι
και την ελπίδα σου σε φίλιο οχυρό
όσα ξεσκίσαν και σου πήραν οι κουρσάροι
χαθήκαν μάταια στου χρόνου τον ειρμό
Η αυγή θα φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία
ήρεμη θάλασσα γίνεται κάποτε η οργή
μια άδεια πόλη, μια ξεχασμένη παραλία
ένα απόβραδο κάπου εκεί σε ξένη γη
νιώθεις να φεύγει σαν αχλή η αγωνία
και η παλιά καταραμένη προσμονή
Χωρίς ελπίδα και χωρίς πίστη καμία
λεύτερος πια και να μισείς και ν’ αγαπάς
μοναδική θα έχεις προσδοκία
αυτά που αγάπησες μέσα σου πάντα να κρατάς.
Είναι η ζωή μια ονειροβασία
που αν αψηφήσεις γίνεται βραχνάς
*Γιώργος Σεφέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου