Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Ζουμ

Η αντίληψη του ανθρώπου είναι σαν ένας φακός κολλημένος σε ένα κοντινό ζουμ χωρίς τη δυνατότητα να αλλάξει ανοίγοντας την εικόνα. Με ένα βλέμμα που μένει διαρκώς κολλημένο στα μικρά, ασήμαντα πράγματα, μετατρέποντάς τα σε τεράστια και σημαντικά, μοιάζει με την αράχνη που μένει ακίνητη με το βλέμμα προσηλωμένο στο θήραμα, ενώ γύρω της ένας ασύλληπτος σε μέγεθος και σε δυνατότητες κόσμος, παίζει χαρούμενα με την αιωνιότητα.

16 σχόλια:

ladybug είπε...

H αντίληψη μερικών ανθρώπων, θα έλεγα.

ΔemΩΝ είπε...

Η αντίληψη του ανθρώπου θα επέμενα. Με μέτρο σύγκρισης, τη θηριώδη εποπτική ματιά ενός Ηράκλειτου.

ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ είπε...

simfono mazi sou..

ΔemΩΝ είπε...

ωραία κλειδάριθμε:)

Ρωξάνη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ρωξάνη είπε...

(Θα προσπαθήσω να το γράψω λίγο καλύτερα)

Λοιπόν θα έπρεπε πρώτα να ορίζαμε το σημαντικό και το ασήμαντο... αν δεν σε γνώριζα -όσο σε γνωρίζω-. Μιλάς για 'κείνα που καταλώνουν τη ζωή αφήνοντας άδειο τον άνθρωπο.

Από την άλλη, το παράδειγμα με την αράχνη ίσως δεν είναι και το πιο κατάλληλο γιατί αναπόφευκτα σε δεύτερη μοίρα θα μπει η ωραιότητα του κόσμου όταν πεινάς και ξαφνικά ένα θήραμα πέφτει στα δίχτυα σου..:)

Μια καλημέρα, από καρδιάς.

ΔemΩΝ είπε...

Καλημέρα αγαπητό και εξαφανισμένο σύθαμπο:)

Επέλαξα σαν απάντηση ένα απόσπασμα από το σύγγραμά μου που γνωρίζεις. Αν τον μηχανισμό που περιγράφω εκεί τον εφαρμόσεις στη γενικότερη αντίληψη και συμπεριφορά του ανθρώπου θα έχει πιο "καθαρή" την εικόνα που περιγράφω:

"Η συνείδηση καταλαμβάνει μόλις μερικά τετραγωνικά μέτρα όλα κι όλα. Η χαρά, η ευτυχία ή το άλγος κι η αγωνία, όλα είναι θέμα εστίασης. Η ζωή πνίγεται διαρκώς στα ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα που αναλογούν στον διαρκώς κλειστό φακό της ανθρώπινης συνείδησης. Κάθε αγωνία, κάθε ψυχικός πόνος, κάθε νεύρωση, κάθε δίλημμα, αποκτά νόημα και παίρνει ισχύ αποκλειστικά και μόνο χάρη σε έναν αυτοματισμό του οργανισμού ο οποίος σε κάθε “κρίσιμη στιγμή” κλείνει αυτόματα το πεδίο της νόησης βάζοντας το αντικείμενο που προκαλεί το άγχος και την αγωνία (ή την χαρά και την ευτυχία αντίστοιχα) σε ένα αόρατο μικροσκόπιο. Ο κόσμος μικραίνει τόσο, που εξαφανίζεται πίσω από τη θεόρατη εικόνα, την υπέρμετρη μεγέθυνση του αντικειμένου, της σκέψης, ή της αίσθησης που παράγει τα συναισθήματα της αγωνίας ή της ευτυχίας: Αίφνης, χάρη σε μια αμφιλεγόμενη διάγνωση, ένα μικρό και ύποπτο σημάδι στη μασχάλη μας αποκτά τη δύναμη να κρύψει στη συνείδησή μας ολόκληρο το σύμπαν πίσω από ένα λίπωμα. Ο κόσμος όλος παύει να έχει οποιαδήποτε σημασία (παύει να υπάρχει θα έλεγε κανείς) καθώς βυθίζεται στο πύον ενός άσχημου κι αηδιαστικού σπυριού στη μασχάλη μας. "

ladybug είπε...

Είτε κλείνεις το φακό, είτε τον ανοίγεις, πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.
Όσον αφορά τον Ηράκλειτο...την ψώνισες? :p

ΔemΩΝ είπε...

Αν συνέκρινα τον εαυτό μου μαζί του (Ηράκλειτο) δεν θα ήμουν απλά ψωνισμένος, αλλά για δέσιμο - αλλά εσύ που είδες τη σύγκριση; Λες όταν μιλάω για τον άνθρωπο να εξαιρώ τον εαυτό μου;

Όσο για την ουσία του σχολίου σου, αν ο άνθρωπος μπορούσε να ανοίγει και να κλείνει τον φακό κατά βούληση δεν θα είχα ανεβάσει αυτό το ποστ...

ladybug είπε...

Συ ειπας "με μέτρο σύγκρισης", τι εννοείς που την είδα τη σύγκριση?
Δεν είπα πως εξαιρείς τον εαυτό σου, ένα αστείο έκανα μιας και θεωρώ ότι κανείς μας δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Ηράκλειτο, άρα μήπως να χαμήλωνες κάπως τον πήχυ? :p

Επίσης, πιστεύω πως ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ανοίγουν και κλείνουν το φακό κατά βούληση και αυτό ακριβώς είναι που τους κάνει μάγκες. Όχι με μέτρο σύγκρισης τον Ηράκλειτο βέβαια...! :p

ΔemΩΝ είπε...

Πασχαλίτσα, αυτοί είναι "μάγκες" κι εσύ τυχερή που τους γνώρισες - κι εγώ ένας άτυχος που πέρασε τη ζωή του χωρίς να τους συναντήσει ;)

Όσο για τον πήχυ: αν μιλούσα για τον Γιώργο, την Μαρία, την Ελένη και τον Φράνζ, θα είχα τον πήχυ στο έδαφος. Όταν όμως μιλάω για τον Άνθρωπο δεν μπορώ να αποφύγω να τον σκέφτομαι σε σύγκριση με εκείνους που τον έστησαν στα δυο πόδια...

ladybug είπε...

Τι να σου πω, να προσέχεις τις παρέες σου! :p

Όσον αφορά τον Άνθρωπο, λυπάμαι, αλλά δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.

ΔemΩΝ είπε...

Οι παρέες μου ήταν πάντα ένα θέμα με μένα :Ρ

Λοιπόν, θα στο πω κάπως έτσι: ποιο ήταν το τελευταίο φιλοσοφικό βιβλίο που έγραψε ο Άνθρωπος στο οποίο κατάφερε μια έστω κατά προσέγγιση εποπτική ματιά του μεγέθους του Ηράκλειτου, ή ακόμα και του Καντ; Αμέτρητα βιβλία φιλοσοφικά, στοχασμού, ποιητικά, κλπ, με τον φακό κλεισμένο στον άνθρωπο και/ή στην κοινωνία των ανθρώπων, ή αντίστροφα τελείως ανοιχτό και μακριά από τον άνθρωπο και την κοινωνία - αλλά που είναι πια εκείνο το μάτι που επόπτευε και τον άνθρωπο και την κοινωνία και τον κόσμο σε μια μόνο ματιά;

ladybug είπε...

Καλά, δεν περιμένεις απάντηση φαντάζομαι.
Ωστόσο, δεν ξέρω, στο' χω ξαναπεί νομίζω και για άλλα θέματα, πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο σίγουρος για ζητήματα τόσο αχανή όπως αυτά? Δηλαδή είσαι τόσο σίγουρος ότι αν υπήρχε αυτό το βιβλίο θα είχε οπωσδήποτε πέσει στα χέρια σου?

ΔemΩΝ είπε...

Για το αν θα είχε πέσει οπωσδήποτε στα χέρια μου δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Για το αν θα είχε ταρακουνήσει συθέμελα τον κόσμο - γι αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος :)

ladybug είπε...

Αυτή η απόλυτη σιγουριά σου πια :)