Η πίστη πάλι δεν είναι ένα πράγμα που τηρεί κανείς με βάση το δόγμα "πίστευε και μη ερεύνα". Είναι περισσότερο μια συμφωνία με τον εαυτό σου για το ποιος θέλεις ή ποιος δεν θέλεις να είσαι, σε ότι αφορά πολιτικές τοποθετήσεις. Κι εγώ αν μη τι άλλο ξέρω ποια δεν θέλω να είμαι. Κι αυτό δεν αλλάζει. Είναι και θα είναι πάντα έτσι.
Οι φτωχοί άνθρωποι πάντως, που είναι οι τελευταίοι που έχει το δικαίωμα να ψέψει κανείς, εξαιτίας των κακουχιών και της σκληρής τους μοίρας, είναι σε θέση να καταλαβαίνουν καλύτερα εκείνους που περνούν τα ανάλογα και βρίσκονται στην ιδια με αυτούς θέση. Σε αντίθεση με τους βολεμένους και δη αυτούς που τα βρίσκουν και έτοιμα, που ποτέ δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν τους άλλους και ούτε τους νοιάζει βέβαια στο τόσο αν θα είναι άδικοι και άκαρδοι και παράσιτα, αφού με αυτό τον τρόπο, επιβάλλοντας στους άλλους την εξαθλίωση, ζουν μια χαρά αυτοί. Αυτά Νικόλα είναι παλιά υπόθεση, όσο κι αν ο μοντερνισμός στρέφει τη σκέψη μας σε άλλες μορφές κοινωνικής και πολιτικής σκέψης, θα υπάρχουν πάντα αυτοί οι λίγοι που πηδάνε τους πολλούς και που για να το κάνουν αυτό έχουν δικά τους τα σώματα ασφαλείας και τους στρατούς και τις κυβερνήσεις και όλα. Και αν το να εξακολουθεί να λέει κανείς αυτή την απλούστατη αλήθεια λέγεται κόλλημα και ιδεολογική τυφλαμάρα, προτιμώ Νικόλα μου να είμαι τυφλή και να τη λέω. Κι όπως βλέπεις η αλήθεια, έχει δικιά της γλώσσα. Δεν χρειάζεται κομματική ταυτότητα για να τη δει κανείς και να την ομολογήσει. Αρκεί να μην ξεχνάμε τα βασικά. Τα στοιχειώδη. Αυτά.
Ελένη το να ξέρει κάποιος τουλάχιστον ποιος ή τι δεν θέλει να είναι, είναι το βασικότερο στοιχείο στη διαμόρφωση μιας προσωπικότητας και μιας στάσης ζωής. Κανείς και πρώτος εγώ δεν θα αμφισβητούσε αυτό το αξίωμα. Η δική μου τοποθέτηση πάει ένα βήμα πέρα από αυτό σε εκείνη την περίπτωση όπου αυτό που οριοθετείς για τον εαυτό σου, γίνεται απόλυτο κριτήριο των πάντων - γίνεται δλδ τυφλαμάρα της δυνατότητας του πνευματός σου να δει και να κρίνει - εξ ου και η έκφραση "ιδεολογικός στραβισμός".
Η διαφορά δλδ βρίσκεται εκεί που "αυτό που πιστεύω ξέρω πως είναι δίκαιο" μεταρέπεται σε "αυτό που πιστεύω μου δίνει δίκιο"...
Νομίζω πως αυτό που ήθελε να πει ο Καμύ είναι πως καμιά ιδεολογία, ούτε καν της ίδιας της δικαιοσύνης, δεν μπορεί να μπαίνει πάνω από τον άνθρωπο. Και πως το να πιστεύει κανείς πως κάποια αξία είναι απόλυτη μπορεί να οδηγήσει σε τρομερά εγκλήματα και, ακόμη χειρότερα, στη νομιμοποίηση τέτοιων εγκλημάτων. Έτσι τον θυμήθηκα συνειρμικά...
Το δεύτερο σκέλος είναι το σημαντικό και διέπει όλη τη φιλοσοφία του Καμύ: "...το να πιστεύει κανείς πως κάποια αξία είναι απόλυτη μπορεί να οδηγήσει σε τρομερά εγκλήματα και, ακόμη χειρότερα, στη νομιμοποίηση τέτοιων εγκλημάτων" Και αυτό ακριβώς πραγματεύομαι κι εγώ στο κείμενό μου "Θεωρία και πράξη" και το επαναφέρω με διαφορετική προσέγγιση εδώ.
Η έμφαση τσο συναίσθημα αντί της πίστης και της άποψης δεν ήταν τυχαίο...
Όλες οι κραυγαλέες εκδηλώσεις ευαισθησίας έχουν αγκάθια· πολύχρωμα είναι τριαντάφυλλα δηλητηριασμένα από την επιθυμία τους να φαίνονται όμορφα
Κλώνοι
Το να είσαι ιδεολόγος σημαίνει να είσαι το πιστό αντίγραφο της σκέψης κάποιου άλλου. Mπορούμε δε να ομιλούμε για οπαδούς, όταν έχουμε να κάνουμε με μαζική παραγωγή αντιγράφων.
Ο μόνος τρόπος να είναι κανείς αυθεντικός είναι να παραμείνει αγράμματος
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
Μας μένουν μόνο κάτι λίγα δέντρα να σκοτώσουμε λίγη ακόμα - ελάχιστη - άγρια πανίδα να εξολοθρεύσουμε για να κυριαρχήσει επιτέλους ο άνθρωπος, ο ανθρωπισμός και τα ανθρώπινα ιδεώδη
ΚΡΥΦΤΟ
Έχω κι εγώ ένα ωράριο κι ένα γραφείο για να κρύβομαι από τα όνειρα όταν αρχίζουν να απαιτούν πραγματικότητα
Οι ανθυγιεινές επιπτώσεις των πεποιθήσεων
Κοιτάζοντας διαρκώς προς μια κατεύθυνση όλοι μου οι φίλοι έγιναν μονόφθαλμοι
Εγγενής αδυναμία
Η απέραντη γαλάζια θάλασσα κι ο αδυσώπητα λαμπρός ουρανός, μου απαγορεύουν αυστηρώς να μιζεριάσω.
10 σχόλια:
ενώ αν είσαι όπου φυσά ο άνεμος θα είσαι και δίκαιος και έξυπνος ε;
χαχαχα
Επιτέλους ένα έξυπνα στριφνό σχόλιο αριστερέ!
(Δεν έπιασες πάλι το νόημα, αλλά το σχόλιο σου έχει τουλάχιστον μια επιτυχημένη ξυνίλα)
:)
Η πίστη πάλι δεν είναι ένα πράγμα που τηρεί κανείς με βάση το δόγμα "πίστευε και μη ερεύνα". Είναι περισσότερο μια συμφωνία με τον εαυτό σου για το ποιος θέλεις ή ποιος δεν θέλεις να είσαι, σε ότι αφορά πολιτικές τοποθετήσεις. Κι εγώ αν μη τι άλλο ξέρω ποια δεν θέλω να είμαι. Κι αυτό δεν αλλάζει. Είναι και θα είναι πάντα έτσι.
Οι φτωχοί άνθρωποι πάντως, που είναι οι τελευταίοι που έχει το δικαίωμα να ψέψει κανείς, εξαιτίας των κακουχιών και της σκληρής τους μοίρας, είναι σε θέση να καταλαβαίνουν καλύτερα εκείνους που περνούν τα ανάλογα και βρίσκονται στην ιδια με αυτούς θέση. Σε αντίθεση με τους βολεμένους και δη αυτούς που τα βρίσκουν και έτοιμα, που ποτέ δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν τους άλλους και ούτε τους νοιάζει βέβαια στο τόσο αν θα είναι άδικοι και άκαρδοι και παράσιτα, αφού με αυτό τον τρόπο, επιβάλλοντας στους άλλους την εξαθλίωση, ζουν μια χαρά αυτοί. Αυτά Νικόλα είναι παλιά υπόθεση, όσο κι αν ο μοντερνισμός στρέφει τη σκέψη μας σε άλλες μορφές κοινωνικής και πολιτικής σκέψης, θα υπάρχουν πάντα αυτοί οι λίγοι που πηδάνε τους πολλούς και που για να το κάνουν αυτό έχουν δικά τους τα σώματα ασφαλείας και τους στρατούς και τις κυβερνήσεις και όλα. Και αν το να εξακολουθεί να λέει κανείς αυτή την απλούστατη αλήθεια λέγεται κόλλημα και ιδεολογική τυφλαμάρα, προτιμώ Νικόλα μου να είμαι τυφλή και να τη λέω. Κι όπως βλέπεις η αλήθεια, έχει δικιά της γλώσσα. Δεν χρειάζεται κομματική ταυτότητα για να τη δει κανείς και να την ομολογήσει. Αρκεί να μην ξεχνάμε τα βασικά. Τα στοιχειώδη. Αυτά.
Ελένη το να ξέρει κάποιος τουλάχιστον ποιος ή τι δεν θέλει να είναι, είναι το βασικότερο στοιχείο στη διαμόρφωση μιας προσωπικότητας και μιας στάσης ζωής. Κανείς και πρώτος εγώ δεν θα αμφισβητούσε αυτό το αξίωμα. Η δική μου τοποθέτηση πάει ένα βήμα πέρα από αυτό σε εκείνη την περίπτωση όπου αυτό που οριοθετείς για τον εαυτό σου, γίνεται απόλυτο κριτήριο των πάντων - γίνεται δλδ τυφλαμάρα της δυνατότητας του πνευματός σου να δει και να κρίνει - εξ ου και η έκφραση "ιδεολογικός στραβισμός".
Η διαφορά δλδ βρίσκεται εκεί που "αυτό που πιστεύω ξέρω πως είναι δίκαιο" μεταρέπεται σε "αυτό που πιστεύω μου δίνει δίκιο"...
Πάντως εγώ αν είχα να διαλέξω μεταξύ της δικαιοσύνης και της μητέρας μου θα επέλεγα τη μητέρα μου... Κάπως έτσι δεν το χε 'πει ο Καμύ;
Ο Καμύ όμως έγραψε και τον ξένο. Κι εκεί χάρηκε που πέθανε η μητέρα του...
Κι εγώ το ίδιο θα διάλεγα Νάσια. Αλλά όχι από πίστη, ή άποψη, αλλά από συναίσθημα...
Νομίζω πως αυτό που ήθελε να πει ο Καμύ είναι πως καμιά ιδεολογία, ούτε καν της ίδιας της δικαιοσύνης, δεν μπορεί να μπαίνει πάνω από τον άνθρωπο. Και πως το να πιστεύει κανείς πως κάποια αξία είναι απόλυτη μπορεί να οδηγήσει σε τρομερά εγκλήματα και, ακόμη χειρότερα, στη νομιμοποίηση τέτοιων εγκλημάτων. Έτσι τον θυμήθηκα συνειρμικά...
Το δεύτερο σκέλος είναι το σημαντικό και διέπει όλη τη φιλοσοφία του Καμύ: "...το να πιστεύει κανείς πως κάποια αξία είναι απόλυτη μπορεί να οδηγήσει σε τρομερά εγκλήματα και, ακόμη χειρότερα, στη νομιμοποίηση τέτοιων εγκλημάτων" Και αυτό ακριβώς πραγματεύομαι κι εγώ στο κείμενό μου "Θεωρία και πράξη" και το επαναφέρω με διαφορετική προσέγγιση εδώ.
Η έμφαση τσο συναίσθημα αντί της πίστης και της άποψης δεν ήταν τυχαίο...
Δημοσίευση σχολίου